Σημαντική η σχέση του Μενέλαου Λουντέμη με το θέατρο
και αργότερα στη ζωή του, εκτός φυσικά από τα θεατρικά που έγραψε. Το θέατρο άνθισε και στις δύσκολες συνθήκες της εξορίας, του Αϊ-Στράτη και της Μακρονήσου, όπου οι εξόριστοι ανέβασαν έργα όπως οι "Πέρσες" του Αισχύλου, τη "Βαβυλωνία", τον "Έμπορο της Βενετίας", τον "Οθέλλο", τον "Ποπολάρο" του Γρηγ. Ξενόπουλου, επιθεωρήσεις και σατιρικά σκετς. Ήταν τρόπος να ανταπεξέρχονται οι κρατούμενοι στις αντίξοες συνθήκες, χρησιμοποιώντας τη δημιουργικότητά τους, την οργάνωση και την αλληλεγγύη τους.
Ο Λουντέμης συμμετείχε στη Σπάρτη στο μπουλούκι του Τζαβαλά Καρούζου - που υποτίθεται ότι είναι ο «θιασάρχης» στα αυτοβιογραφικά διηγήματα και τον βοηθά στο ανέβασμα του "Οθέλλου" το 1953 στη Μακρόνησο όπου είναι και οι δυο εξόριστοι. Βεβαίως, η Δυσδαιμόνα που του προτείνει, είναι ένας μαυριδερός, τριχωτός και πελώριος εξόριστος, ο Αυδίκος.
