Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν
στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.
Τα παραπάνω στοιχεία, μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, παρουσιάστηκαν στη διάρκεια του διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου «Σκηνική πράξη στο μεταπολεμικό θέατρο: συνέχειες και ρήξεις» που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Ο επίκουρος καθηγητής Θεατρολογίας του ΑΠΘ Ανδρέας Δημητριάδης παρουσίασε αναλυτικά στοιχεία για τις αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες των τριών υπαίθριων θεάτρων (όσα και τα τάγματα). Οι χώροι οικοδομήθηκαν από το καλοκαίρι του 1947, πέρασαν από διάφορες φάσεις, αλλά στη μορφή που σώζονται σήμερα εγκαινιάστηκαν τον Απρίλιο του 1949 (2ο Τάγμα), τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου (3ο Τάγμα) και τον Σεπτέμβριο του 1950 (1ο Τάγμα).
Το ρεπερτόριο των παραστάσεων αποτελούνταν κυρίως από ανώδυνες ελληνικές κωμωδίες και ποικίλα προγράμματα διανθισμένα με σκετς, τραγούδια και νούμερα επιθεώρησης.
Σε σπάνιες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν έργα κλασικού ρεπερτορίου (σοφόκλεια «Αντιγόνη») και φυσικά κανένα σχέδιο δεν υλοποιούνταν χωρίς την έγκριση της διοίκησης. Συχνά τα προγράμματα που διαμόρφωνε το Γραφείο Ηθικής Αγωγής ήταν κείμενα με σαφές αντικομμουνιστικό περιεχόμενο ύστερα από άνωθεν εντολές και στόχο την ιδεολογική αναμόρφωση των εξόριστων.
