Πρωτομαγιά ενός πολύ μακρινού χρόνου. Τότε γεννήθηκε. Στη Μονεμβασία. Αχανής νότος και θάλασσα μέχρι το τέρμα. Όλες οι προϋποθέσεις για να γίνει ο ευαίσθητος παρατηρητής ο ποιητής όλων των εποχών. Τραγούδι (για να σμίξουμε τον κόσμο) την ίδια στιγμή που το δυσκίνητο ασπρόμαυρο και τα επιβεβλημένα όρια σε νου και καρδιά μονοπωλούν τη «φαντασία» της ιστορίας. Λέξεις ακρίβειας. Ακριβής σύνοψη των ορισμών. Στους στίχους συλλαβίζεται όλη η ζωή. Σε όλα τα συμπαντικά μέρη. Η ζωή όλων των ανθρώπων. Η ζωή όλων παιδιών. Όλων των αγωνιστών με τις γερές γροθιές και το διαμπερές πείσμα. Ένας ποιητής που ζωγράφιζε πέτρες και συναρμολογούσε κομμάτια από ξύλο. Που έγραψε πατρικό νανούρισμα ψιθυρίζοντας στο αυτί της μικρής του κόρης την αλήθεια για τους μακρείς δρόμους. Που μίλησε για τον Έρωτα με όλη την λυρική απληστία που του πρέπει. Που ήταν στην πρώτη γραμμή και μπορούσε να πιάσει το αυτί του όλες τις συχνότητες από όλες τις ανθρώπινες κοιτίδες της γης.
"Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν."
ΥΓ 1 Ακούω το «Χρέος» τραγουδισμένο από τη Μαρία Δημητριάδη και δακρύζω. Προσπαθώ να «ζωγραφίσω ένα περιβολάκι πάνω στο φτερό της πεταλούδας» και μάλλον θα τα καταφέρω.
ΥΓ 2 Μικρή λεπτομέρεια: Δούλεψε στο θέατρο ως ηθοποιός και χορευτής και σε εκδοτικούς οίκους ως μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων.
Χρύσα Φωτοπούλου
