Παράξενο όνομα. Ευγένιος Σπαθάρης.
Και ταυτόχρονα σε απόλυτη αρμονία «μικρό» και «μεγάλο». Και ιερό σχήμα, ιερή ενέργεια προσώπου που αφόπλιζε όσους έχουν αδυναμία στους σεμνούς ανθρώπους ιδιαίτερα τους σεμνούς ασπρομάλληδες ανθρώπους. Αυτός ήταν γεννημένος για να είναι ο σοφός παππούς πίσω από τον μπερντέ του Καραγκιόζη. Όπως ο πατέρας του, ο Σωτήρης. Ηθικός αυτουργός του μεγαλείου που συντελούταν στις γειτονιές, τις πλατείες, τα θέατρα της Αθήνας. Με ένα κοινό που σπαρταρούσε σαν ψάρι και κρεμόταν από το στόμα του ευέλικτου ήρωα. Και σε χρόνια που η ιστορία χαρακτήρισε «δύσκολα». Παιδιά. Μικρά και μεγάλα. Και οι «σκιές» να συμπυκνώνουν τα νοήματα. Όταν ο κόσμος ήταν ο κόσμος του άλλου και οι άνθρωποι κοντά και οι αλάνες έτριζαν από φωνές και τρεχαλητά. Δε θυμάμαι καμιά παράσταση θεάτρου σκιών. Δεν ήμουν τυχερή να βρεθώ απέναντι από εμπνευσμένους. Κάποιοι που μιμούνταν. Γι’ αυτό δε θυμάμαι. Τα παιδιά είναι τετραπέρατα. Τι να λέμε τώρα. Θυμήθηκα τον Ευγένιο Σπαθάρη γιατί πριν 4 χρόνια, Μάης ήταν, σε μια ανυποψίαστη στιγμή υπήρξε άτυχος. «Στις 6 Μαΐου του 2009 και ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών για να παραστεί σε εκδήλωση προς τιμήν του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε από σκάλες, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλά κατάγματα και να δημιουργηθεί σοβαρό αιμάτωμα στον εγκέφαλο, με την κατάστασή του να χαρακτηριστεί ως κρίσιμη. Τελικά, στις 9 Μαΐου, ύστερα από τρεις ημέρες νοσηλείας απεβίωσε, σε ηλικία 85 ετών. Η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών και η κηδεία έγινε στις 13 Μαΐου του 2009, στο Μαρούσι, με δημόσια δαπάνη.» Ήταν ο σκηνογράφος της ιστορικής παράστασης «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Ήταν και ζωγράφος.
Χρύσα Φωτοπούλου
