«Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Και έγινα. Όταν θες κάτι πολύ…».
Μ’ έχουν στοιχειώσει τα λόγια της Ζωρζ Σαρή. Τα διάβαζα στην προτελευταία σελίδα των βιβλίων της. Πάντα. «Συγγραφέας έγινε μετά, πρώτα ήταν ηθοποιός». Ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος που ασχολήθηκε με την Τέχνη σε εποχές δύσκολες, που η τρυφερότητα και το όνειρο δεν περίσσευαν. Έψαχνες να τα βρεις, να τα κατακτήσεις και, αν ήσουν ειδική περίπτωση, τα μετέδιδες σαν ολοκληρωμένη εμπειρία στους ανθρώπους. Αυτό έκανε η Σαρή. Με ό, τι και αν καταπιάστηκε. Στα παιδικά, εφηβικά, μεγαλίστικα βιβλία της. Στα θεατρικά της κείμενα. Στο γαϊτανάκι. Που ήταν και ο «πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος» στην έκτη δημοτικού. Είχα «μέσο». «Σκηνοθέτης» ήταν ο μπαμπάς μου. Αλλά εντάξει για να λέμε τα σύκα- σύκα δεν ήμουν και για πέταμα. Ίσα ίσα. Το κέρδος κρύβεται στη διατήρηση του παιδικού σκαριού. Του μέσα από το πετσί. Αυτό έκανε και κράτησε γύρω της τσούρμο παιδιών και μεγάλων εννοείται παιδιών που μεγάλωσαν παρέα της και στην πρώτη επίσκεψη στην Αίγινα «βούτηξαν» στα νερά της Βαγίας, ενώ περίμεναν τον «Πορτοκαλή ήλιο» που δεν ήρθε ποτέ. Όταν τελείωσα τα «Στενά παπούτσια» βάφτισα όλες τις παραλίες με ονόματα που υπήρχαν διάσπαρτα στο βιβλίο, ερωτεύτηκα έναν Παναγιώτη, επίσης 12 χρόνων, και ορκίστηκα να γίνω όταν μεγαλώσω συγγραφέας. Ακόμη περιμένω να μεγαλώσω…
ΥΓ Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε στις 23 Μάη του 1925. Αν ζούσε, θα ήταν ακριβώς 88 χρόνων.
Χρύσα Φωτοπούλου
