Ο αέρας της πρέπει να είχε
τη μυρωδιά φρέσκου γιασεμιού. Μου άρεσε και μου αρέσει. Ποτέ δεν το μετάνιωσα.
Με πείραζαν οι φίλοι. Δεν ντρέπομαι για τίποτα...
Η Αλίκη είχε όλα αυτά που δε θα περνούσαν από το νου μου ακόμη και αν άλλαζα εγκεφαλικά κύτταρα. Ούτε το ξανθό αγαπώ ούτε μπόρεσα να εξηγήσω ποτέ τη μανία για μια θέση ακριβώς στο κέντρο.
Την αγαπώ όμως την Αλίκη. Για όλα αυτά που κατηγορώ και αυτή τα έπαιζε στα δάχτυλα.
Καπέλα και κραγιόν που παλιά, όταν δεν ήξερα, μου θύμιζαν "σάλιο παιδιού". Φορέματα της άνοιξης και πάντα να βαδίζει σαν αστόπαιδο είτε υποδυόταν την Κατερίνα που χόρταινε με χαμομήλι είτε τη Ρένα με τα δαχτυλίδια- κοτρώνες.
Γιατί δεν ήταν σε καμία συνέντευξη κανονικός άνθρωπος; Γιατί έμοιαζε με ψεύτικη κούκλα; Ποιος την χτένιζε και δεν είχε ούτε μια ατίθαση τούφα;
Όταν είδα πρώτη φορά ένα ερασιτεχνικό βίντεο στο οποίο μάλλον δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία κάμερας και μιλούσε ακομπλεξάριστα με μπάσα φωνή δεν το πίστευα. Ένας Πίπης..
Έχω φωτογραφίες για τις οποίες μόχθησα. Εκατομμύρια φωτογραφίες που ανταλλάσαμε με τα κορίτσια ώστε να μην τις έχουμε διπλές και τριπλές. Τι εμμονή και αυτή..
Η εικόνα της, αυτή που χάριζε στον κόσμο ήταν κατ' ευθείαν από τα βάθη της αθωότητας. Ένα άπειρο χαμόγελο με φόντο πάντα κάτι χρωματιστό. Δεν ήταν μόνο αυτό οι εποχές στις οποίες έζησε, το ξέρω. Αλλά αυτό με τη λάμψη που τυφλώνει όσο επίπλαστο και εκτός τόπου όπως λένε και να ήταν εγώ το αγαπούσα. Γιατί είχε διάρκεια και ταλαιπωρία. Γιατί είχε δέσιμο με τον κόσμο και φως. Το φως με ενδιαφέρει. Δεν έχω ιδέα πόσο σκοτάδι την γκρίζαρε αυτή τη γυναίκα, το φως της όμως ήταν τόσο αντικειμενικό όσο οι 24 ώρες της μέρας.
Κάποτε με κάτι λεφτά από τα κάλαντα αγόρασα ένα βινύλιο με τραγούδια της. Είχε και ένθετο με φωτογραφίες. Σε κάποια από αυτές "μιμήθηκα την υπογραφή της" : Στη Χρύσα με αγάπη.
Τον Δεκέμβρη του 1995 την είδα στο θέατρο πρώτη και τελευταία φορά.
Στο καμαρίνι της έδωσα ένα κουτί και αυτή είπε κάτι γλυκό για τα μάτια μου.
Έφευγα και το κουτί μου το κρατούσε σφιχτά στο στήθος της.
Για κάποιο λόγο πάντα στο δωμάτιό μου υπάρχει η φωτογραφία με την μπύρα φιξ, η γνωστή. Όσα δωμάτια και να έχω αλλάξει πάντα την τοποθετώ σε σημείο που να μπορώ να τη βλέπω.
Κανένας άλλος άνθρωπος δεν συγκέντρωσε τόση αισιοδοξία σε ένα κλίκ.
Χρύσα Φωτοπούλου
