"Ο Δημήτρης Ροντήρης ήταν μεγαλοφυϊα. Ήταν και ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης ελληνικής τραγωδίας. Οι διδασκαλίες της Ορέστειας που έκανε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού είναι η μοναδική μεγάλη θεατρική εμπειρία της ζωής μου. Το να είσαι μαθητής του ήταν σαν προσηλυτισμός σε μια καινούργια θρησκεία. Οι μαθητές του γίνονταν σκλάβοι του. Απαιτούσε ολοκληρωτική αφοσίωση στο θέατρο και στον ίδιο. Ήταν μεγαλοφυϊα. Ήταν απιστία να δεις ένα έργο σε ένα άλλο θέατρο. Το να μιλάς για κινηματογράφο ήταν τέλεια προδοσία. Και ήταν και γιγάντιος ηθοποιός. Όταν η συζήτηση για ένα ρόλο κορυφωνόνταν, άρχιζε ξαφνικά να παίζει τον ρόλο. Ήταν σαράντα χρονών εκείνη την εποχή αλλά με μια στροφή του σώματός του και σκοτεινιάζοντας τα μάτια του μπορούσε να γίνει ο γερο Λήρ, την άλλη στιγμή ο Οράτιος και την άλλη η Οφηλία. Εύχομαι να μπορούσε το κοινό να τον δει σαν ηθοποιό, αλλά τον ήξεραν μόνο ως μεγάλο σκηνοθέτη. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα.
Είχε σπουδάσει κοντά στον Μαξ Ράϊνχαρτ, τον αυστριακό σκηνοθέτη που οι συγκλονιστικές του διδασκαλίες έφερναν τον κόσμο ολόκληρο στο θέατρο πριν τον διώξει ο Χίτλερ.
Όταν ήρθαν οι Ναζί ο Ράϊνχαρτ πήγε να ζήσει και να εργαστεί στην Αμερική. Ο Ροντήρης γύρισε στην Ελλάδα. Λίγα χρόνια αργότερα, ξαναείδε τους Ναζί αυτή την φορά στην Ελλάδα. Τότε ο Ροντήρης μίλησε για την δόξα της Ελληνικής τραγωδίας, την ποίησή της, την παράδοσή της, το βαθύ νόημά της για τον Ελληνικό λαό. Όσο μιλούσε γίνονταν πιο παθιασμένος, πιο ταραγμένος. Τον παραδέχτηκα χωρίς επιφύλαξη, χωρίς ερώτηση. Ήταν η Αγία Γραφή. Το να με διδάσκει ήταν μια θρησκευτική εμπειρία."
Μελίνα Μερκούρη
