Διάβαζα τις προάλλες
τη μαρτυρία ενός ανθρώπου που υπήρξε μικρό αγόρι τη δεκαετία του '50. Αυτός ο άνθρωπος περιέγραφε με μια απλότητα που με έκανε να σταθώ στο κείμενο πολλά, πολλά λεπτά μια στιγμή σε ένα διάλειμμα γυρίσματος της ταινίας "Το κορίτσι με τα μαύρα". Στο μικρό αγόρι έκανε εντύπωση. Το φαντάζομαι να τρέχει στην ασπρόμαυρη Ύδρα, ξυπόλητο και να διακόπτεται η ορμή του από τη μελαγχολία (με λεπτομέρειες πίνακα ζωγραφικής) των δύο πρωταγωνιστών. Ο Χορν και η Λαμπέτη σε ένα πεζούλι σιωπηλοί. Τόσο σιωπηλοί μεσα στην αχλή του δικού τους κόσμου που ένα παιδί σταμάτησε το παιχνίδι για να τους κοιτάξει.
Και τα παιδιά για κανέναν λόγο δε διακόπτουν ενώ τρέχουν σαν ακτίνες ηλίου. Για κανέναν. Ένας Χορν απολλώνιος, μια Λαμπέτη εξωπραγματική, λέει με τις τωρινές του λέξεις, αλλά περισσότερο με νοιάζει το σάστισμά του ενώ ήταν αγόρι, μικρό αγόρι. Το πλησίασαν λίγο πριν πει ο σκηνοθέτης "σε πέντε λεπτά αρχίζουμε'. Η Λαμπέτη του χάιδεψε τα μαλλιά και ο Χορν του είπε ένα ανέκδοτο που ύστερα πήρε πίσω. Η παραπάνω σκηνή διαθέτει όση μαγεία λείπει για να έχει ισόποσα κατανεμημένο φως η καθημερινότητα.
Ψάχνω τους μαγικούς ανθρώπους όπως ψάχνω τους ποιητές που μιλούσαν ξεκάθαρα για το χρώμα του καλοκαιριού, την επανάσταση, την υπόσχεση πριν τον θάνατο, την ειρήνη.
Θα ξαναυπάρξουν. Αισιοδοξία. Δεν ξέρω πότε..
Χρύσα Φωτοπούλου
* Η Έλλη Λαμπέτη είναι η Ελληνίδα Γκρέτα Γκάρμπο με το πρόσωπο μιας επαναστατικής Μαντόνας που δίνει μια ερμηνεία, που από ζεστό μάρμαρο λιώνει και γίνεται ακτινοβόλα ζωή.* Evening Standard-29.11.1956
