Διαβάσαμε το αξιόλογο άρθρο της Λουίζας Αρκουμανέα στο ΒΗΜΑ το 2010 που αναφέρεται στη συνεισφορά τριών σπουδαίων σκηνοθετών στην αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας, των Θ. Οικονόμου, Φ. Πολίτη, Δ. Ροντήρη.
«Μας εσερβίρισε τον Αγαμέμνονα στο ταψί και την Κασσάνδρα στο φορείο του Ευαγγελισμού »: το ειρωνικό αυτό σχόλιο δεν αφορά κάποιο μεταμοντέρνο θεατρικό μαγείρεμα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Αθήνα αλλά παράσταση του 1932 με την υπογραφή του Φώτου Πολίτη. Οσο για την κριτική «σύνοψη» της παράστασης, αυτή δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της εποχής και έφερε την εξίσου ένδοξη υπογραφή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ηταν άλλες εποχές εκείνες: άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συντηρητικές απ΄ όσο νομίζουμε. Η ενδελεχής, ευανάγνωστη και κατατοπιστική μελέτη της Κατερίνας Αρβανίτη (επίκουρης καθηγήτριας στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών) μεταφέρει στον αναγνώστη όλο το ιστορικό της προσπάθειας για την αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας, όπως αυτή εκτυλίχθηκε στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Ο Θωμάς Οικονόμου, ο Φώτος Πολίτης και ο Δημήτρης Ροντήρης είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του πρώτου τόμου, κορυφαίες προσωπικότητες που συνδέθηκαν με το Εθνικό Θέατρο και άνοιξαν δρόμους σε τοπία ομιχλώδη. Ολοι τους αισθάνονταν τεράστια ευθύνη: η αρχαία τραγωδία καλούνταν να συνεισφέρει στη σφυρηλάτηση της πολιτισμικής ταυτότητας του νέου ελληνικού κράτους. Και αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά ή παρωχημένα σήμερα, πρέπει να θυμηθούμε ότι πριν από έναν αιώνα η αγωνία για τη συνέχεια της ελληνικής φυλής αναζητούσε επειγόντως δημιουργικές διεξόδους. Το στοίχημα ήταν δύσκολο. Πρώτος κλήθηκε να το κερδίσει ο Θωμάς Οικονόμου, ο οποίος προσελήφθη από το Βασιλικό Θέατρο το 1900.
Πηγή: ΒΗΜΑ
