Από την τελευταία συνέντευξη του Α. Βουτσινά στην METRO
Ο Αυτοσχεδιασμός του Μάρλον Μπράντο
«Κοιτούσα τον Μάρλον Μπράντο- με τον οποίο στην πορεία γίναμε και φίλοι- να κάνει έναν αυτοσχεδιασμό στα πλαίσια του οποίου έπρεπε να κοιμάται και ξαφνικά να χτυπάει το ξυπνητήρι. Ξαφνικά ξυπνάει, ντύνεται, βάζει την γραβάτα του. Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι όλα αυτά ήταν σινεμά και όχι πραγματικότητα. Φανταζόμουνα μέχρι και το χρώμα της γραβάτας του. Ξαφνικά γυρίζει και μου λέει "ξέρω Βουτσινά τι θέλεις να μου πεις, το χρώμα της γραβάτας μου ε; Ναι του λέω. Νόμιζες ότι ήταν κόκκινο έ; Έτσι νόμιζα του απαντάω. Θαλασσί ήτανε. Μετά κάνει πως κοιτάζεται στον καθρέφτη, πως κοιτάει το ρολόι , πως καλεί το ασανσέρ, το ασανσέρ δεν έρχεται, κάνει πως κατεβαίνει τις σκάλες χωρίς να υπάρχουν σκάλες… ένιωθα πως παρακολουθούσα κάτι που δεν υπάρχει. Εκεί κατάλαβα ότι το θέατρο δεν είναι να βλέπεις κάτι που σου αρέσει αλλά να βλέπεις κάτι που σου δημιουργεί εικόνες. Εκεί σκέφτηκα την ετυμολογία της λέξης ηθοποιός. Ήθος +ποιώ. Έχεις δηλαδή ήθος για να δημιουργείς. Όχι τα απαραίτητα. Αλλά τα απαραίτητα που σου ζητάει ο σκηνοθέτης και ό ρόλος σου. Από τότε έγινα ο πιο αγαπημένος μαθητής του Λι Στράσμπεργκ. Πάντοτε μου έλεγε με ποιον να κάνω σκηνές. Νόμιζα ότι ήθελε έτσι να βοηθήσει τους άλλους και όχι εμένα που θα βοηθούσα το άλλο. Έτσι ένιωθα πάντα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που με ζήλευαν και πολλοί που με εκτιμούσαν και με αγαπούσαν και με αγαπάνε ακόμα. Είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκα στην Αμερική εκείνη την εποχή με τόσα σπουδαία ονόματα παρόλο που τα αγγλικά μου δεν ήταν καλά. Βαριόμουνα κάθε τι που μου φαινόταν δύσκολο. Όπως και τα μαθηματικά. Η μητέρα μου μου έλεγε, «έμεινες πάλι στα μαθηματικά; δεν θα πάμε εξοχή, θα διαβάζεις για να περάσεις τις εξετάσεις.»
Πηγή φωτογραφίας: tvxs.gr
