Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε στον Παναγιώτη Τιμογιανάκη το καλοκαίρι του 1990, δυο χρόνια πριν φύγει από τη ζωή.
Δεν αρνήθηκα τον ρόλο της σταρ. Την «ματσοποίηση» και την ποδοσφαιροποίηση αποποιήθηκα. Που όλα τα ρίχνουμε σε ένα τσουβάλι. Δεν παίζω πια στο κινηματογράφο, γιατί δεν υπάρχουν πια καλά σενάρια .Που να τα βρεις. Και εμένα βρε παιδί μου με ενδιαφέρει και να με δούνε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ικανοποιούνται με πέντε θεατές. Και μεταξύ μας ούτε που πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που ικανοποιείται.
Ξέρεις τι είναι αυτό που αρέσει σε μένα; Το ότι δεν πούλαγα ότι κάνω κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν σίγουρα ένα ωραίο κορίτσι αλλά δεν έκανα την ωραία. Απλώς έκλεινα το ματάκι και όποιος ήταν έξυπνος το καταλάβαινε.
Είμαι σταρ, αλλά ποτέ δεν φέρθηκα σαν σταρ, ούτε στην οικογένεια μου ούτε στους φίλους μου. Δεν άφησα ποτέ αυτή τη λέξη ή, αν θες αυτή την αίσθηση, να μου αλώσει τη ζωή. Για μένα μια στιγμή ευτυχίας πάνω στην σκηνή ισοδυναμεί με χιλιάδες εξώφυλλα και συνεντεύξεις.
Έχω ανεβάσει έργα που δεν μου άρεσαν. Και το έκανα για το ταμείο, όχι για τα λεφτά. Για το ταμείο. Για την ματαιοδοξία της πρωτιάς στη λίστα, της ουράς στο ταμείο, της γεμάτης αίθουσας.
Συνδύαζα την κοσμική, τη μάγκισσα και το παιδάκι.
Δεν εγκατέλειψα την κωμωδία. Άλλωστε ποτέ δεν εγκαταλείπει κανείς τα πράγματα που έχει κερδίσει. Απλά τα τελευταία χρόνια δεν έχει βρεθεί κάτι καλό. Εγώ είμαι θεατρίνα. Αν βρεθεί μια καταπληκτική σάτιρα θα την παίξω αμέσως. Την κωμωδία την έμαθα. Από την φύση μου είμαι μάλλον μελαγχολική. Μπαίνοντας στη σχολή είχα αποφασίσει πως δεν θα αφήσω τίποτα να πάει χαμένο. Και για σκέψου κοριτσάκι να βρεθείς σε έργο συμπρωταγωνίστρια με τον Αυλωνίτη και τον Φωτόπουλο σε έργο του Σακελάριου. Τι έκανα λοιπόν; Όταν δεν είχα γύρισμα σηκωνόμουν εφτά το πρωί και πήγαινα στο πλατό. Πήγαινα να δω πως θα παίξουν τα θηρία.
Πηγή φωτογραφίας: 4news.gr
