Όσοι πατήσαμε το πόδι μας στον ιερό αυτό χώρο ευλογηθήκαμε να πατήσουμε στα χνάρια των προγόνων και να κοινωνήσουμε το φως της ελληνικής περιουσίας της σκέψης. Πρωτοπήγα στην Επίδαυρο το 1975, μια ημερομηνία που δεν μπορώ να μην θυμάμαι. Το άβατο της Επιδαύρου, σταμάτησε να υπάρχει και μπήκε και το Θέατρο Τέχνης. Ο Κουν πήγε με τους «Όρνιθες» σε μουσική Χατζιδάκι, σκηνικά και κουστούμια Τσαρούχη, χορογραφίες Νικολούδη.
Ένα θέατρο ξεχειλισμένο με κόσμο. Οι εφημερίδες γράφανε 17 χιλιάδες σε κάθε παράσταση. Κάθονταν στους διαδρόμους, χάμω. Παντού. Θυμάμαι ανεξίτηλα δυο γεγονότα, τότε που ξεκίναγε ουσιαστικά η καριέρα μου στα 21. Το πρώτο μου χειροκρότημα στην Ίριδα από τόσες χιλιάδες κόσμου. Ήταν σαν να έτρωγα ξύλο! Ήταν ένα χειροκρότημα που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω καλά-καλά. Εκεί ήταν και ο Χατζημάρκος. Ένας ιδιότροπος και ιδιόρρυθμος ηθοποιός-συνάδελφος. Πολύ αυστηρός και δάσκαλός μου. Καθόταν σε ένα βραχάκι και καμάρωνε το χειροκρότημα που έπαιρνα. Το δεύτερο που θυμάμαι, είναι μια μνήμη απ’ τον Κουν που σταμάτησε τη γενική δοκιμή των Ορνίθων.
Ο Μίμης Κουγιουμτζής ήθελε να κινηματογραφήσει αυτή την ιστορική παράσταση για να υπάρχει στο μέλλον. Είχε φέρει από την τσέπη του 3 κινηματογραφιστές και έναν ηχολήπτη. Ξαφνικά ο Κουν σταματάει την παράσταση φωνάζοντας πως «έχει πολύ φως και δεν θα ανεχτώ η παράσταση μου να είναι τόσο αλλοιωμένη. Σταματήστε τις κάμερες, δεν θα γίνει κινηματογράφηση». Επικρατεί πανικός, σταματάει η πρόβα και περιμένουμε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ο Μίμης τότε, έκρυψε τις κάμερες πίσω από κάτι σακιά ή πάνω-πάνω που δεν έβλεπε ο Κουν και κινηματογράφησε τελικά την τελική δοκιμή. Έτσι, έχουμε σήμερα δείγματα αυτής της παράστασης που, μάλιστα, η ΕΡΤ, παίζει κάθε τόσο.
Αννίτα Σαντοριναίου
ΠΗΓΗ: Περιοδικό Omikron, Τεύχος 209
