Προς το τέλος της ελισαβετιανής εποχής, στην Αγγλία γεννιέται το θέατρο που αποδεσμεύει τις δυνάμεις της φαντασίας. Στο αγγλικό θέατρο, το εσωτερικό της αίθουσας είναι κυκλικό. Η σκηνή είναι υπερυψωμένη, με κολόνες γύρω γύρω, στις οποίες στηρίζεται ένα είδος θόλου που την προστατεύει από την βροχή.
Χάρη στον Kyd και τον Marlowe, που και οι δύο είχαν επηρεασθεί από τον Σενέκα, η δραματική τέχνη κατέκτησε στην αγγλική φιλολογία μια θέση εξίσου σημαντική με εκείνη της λυρικής και της επικής ποίησης.
Η εκδίκηση, που αποτελεί το κύριο θέμα των τραγωδιών της εποχής, αποκαλύπτει ερεθιστικούς ηθικούς προβληματισμούς. Όσο για την κωμωδία, εδώ παρατηρείται μεγαλύτερη ποικιλία.
Επί της βασιλείας του Ιακώβου, η τραγωδία γίνεται ακόμα πιο πικρή, καθώς ξεσκεπάζει πολύπλοκες περιπτώσεις διαφθοράς που απορρέουν από μια διεστραμμένη κεντρική εξουσία. Η δε κωμωδία επικεντρώνεται στο πως και το πόσο οι άνθρωποι κυριεύονται από το πάθος για πλούτη, τιμές και σεξ .
Στον αντίποδα αυτού του θεάτρου του κυνισμού και της βίας, στα πλαίσια του αυλικού θεάτρου στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία, κάνει την εμφάνισή του το ποιμενικό και βουκολικό δράμα, ένα καινούργιο είδος που διαδέχεται την αρχαία «εκλογή».
