Απόσπασμα από κριτική του Γρ. Ιωαννίδη στο efsyn.gr
Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας παρουσίασε πέρυσι τον Αύγουστο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τις Τρωάδες, την πιο δημοφιλή από τις σωζόμενες τραγωδίες του Ευριπίδη.
Ο σκηνοθέτης Θ. Αμπαζής που έγραψε και τη μουσική της παράστασης δεν είχε αποφασίσει την κύρια αισθητική ιδέα της παράστασής του, οι ηθοποιοί έδιναν την εντύπωση ότι παίζουν... αλλού, ενώ η Α. Κοκκίνου (Εκάβη), χωρίς ερείσματα, μιμήθηκε τον εαυτό της.
Υπήρχε λόγος που τόσα χρόνια η ηθοποιός δεν εισηγήθηκε μια μορφή στο τραγικό θέατρο. Κι η παράσταση αυτή δεν τον ανατρέπει. Είναι που το φυσικό της δεν παραπέμπει σε βασίλισσα. Είναι που η φωνή της, το υποκριτικό της στιλ αποδεικνύεται άτεχνο σε ανοιχτό χώρο. Και είναι που η ίδια χωρίς ερείσματα μιμείται τον εαυτό της. Οταν πάει να παίξει την Εκάβη, δεν είναι πια η Κοκκίνου. Και στις στιγμές που είναι η Κοκκίνου, δεν είναι πια η Εκάβη.
