Αυτόν τον καιρό στο Λονδίνο η Gillian Anderson, γνωστή παγκοσμίως από την συμμετοχή της στην δημοφιλή τηλεοπτική σειρά X-Files, ερμηνεύει στο Young Vic Theatre Το Λεωφορείον ο Πόθος, την Μπλανς Ντι Μπουά, μία από τις ηρωίδες-σύμβολα του παγκόσμιου δραματολογίου και όνειρο ζωής για τις περισσότερες γυναίκες ηθοποιούς ανά τον κόσμο.
Το Λεωφορείον ο Πόθος του Tennessee Williams, πρωτοανέβηκε στο Broadway της Νέας Υόρκης σε σκηνοθεσία Elia Kazan, με τον Marlon Brando στον θρυλικό ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι και την Kim Hunter ως Στέλλα (και τους δύο αυτούς ηθοποιούς θα τους επέλεγε λίγα χρόνια αργότερα ο Kazan για την κινηματογραφική μεταφορά της ταινίας, που έγραψε ιστορία). Τον ρόλο της Μπλανς ερμήνευσε για πρώτη φορά η Jessica Tandy.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Laurence Olivier σκηνοθετεί το έργο στο Λονδίνο, με Μπλανς την σύζυγό του Vivien Leigh. Η Vivien Leigh έμελλε να είναι και η πρώτη κινηματογραφική Μπλανς, στην μεταφορά του Kazan (1951), παραδίδοντας μία ερμηνεία που θα στοίχειωνε όσες έπειτα από εκείνη θα αναζητούσαν τα χνάρια αυτού του ρόλου.
Τις δύο επόμενες δεκαετίες ακολούθησαν στο Broadway πολλά ανεβάσματα του συγκεκριμένου έργου. Μετά το 1973 όμως δεν παίχτηκε καθόλου έως το 1988. Σε αυτό το ανέβασμα τον ρόλο της Μπλανς είχε η Blythe Danner στο πλευρό
του Στάνλεϋ Aidan Quinn. Μία άλλη μεγάλη κυρία του αμερικανικού θεάτρου και κινηματογράφου, η Jessica Lange, κατέθεσε την δική της ερμηνεία της ηρωΐδας που «πάντα βασιζόταν στην καλοσύνη των ξένων», αρχικά για μία τηλεοπτική ταινία το 1995 και έναν χρόνο αργότερα στην σκηνή του Haymarket Theatre στο Λονδίνο.
Στο Λονδίνο έκλεψε τις εντυπώσεις ακόμη μία αμερικανίδα, η Glenn Close, σε ένα ανέβασμα του έργου στο National Theatre το 2002. Ένας κριτικός έδωσε στην παράσταση 5 αστέρια, ενώ για την Close έγραψε πως η ερμηνεία της «κάνει να σου σηκώνεται η τρίχα!». Εξαιρετικές κριτικές πήρε και η Natasha Richardson σε ένα ανέβασμα του έργου το 2005 στην Νέα Υόρκη.
Όταν η Rachel Weisz ανέλαβε τον ρόλο το 2009 στο Donmar Warehouse στο Λονδίνο, ήταν μία από τις ελάχιστες πρωταγωνίστριες που δεν έγινε ξανθιά για τον ρόλο. Οι κριτικοί έγραψαν: «η Weisz φέρνει στον ρόλο την ποιότητα μιας απελπισμένης, αλλά εύχαρης μοναξιάς». Ενώ, για την Cate Blanchett που τον ίδιο χρόνο παρουσίαζε με το Sydney Theatre Company το έργο στην Νέα Υόρκη, έγραψαν ότι «έχει συλλάβει στην εντέλεια το φορτίο της Μπλανς, καθώς και την αυταπάρνησή της». Μία ιδέα του τι θα είχε προσφέρει στον ρόλο η μεγάλη ηθοποιός, μπορεί κανείς να πάρει παρακολουθώντας την βραβευμένη με Όσκαρ ερμηνεία της στο Blue Jasmine του Woody Allen, καθώς και η ηρωΐδα αλλά και η ταινία φέρουν πολλά κοινά μοτίβα με το θεατρικό.
Η πρώτη Μπλανς στην Ελλάδα ήταν η Μελίνα Μερκούρη το 1949, όπου τραγούδησε και το περίφημο «Χάρτινο το Φεγγαράκι», το οποίο ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε ειδικά για το έργο και απεικονίζει τόσο εύστοχα την σπαραξικάρδια μοναχική, ρομαντική καρδιά, που «θέλει μαγεία» και όχι την αλήθεια.
Η Έλλη Λαμπέτη (επίσης διατηρώντας το καστανό της χρώμα για μία κατεξοχήν ξανθιά ηρωΐδα!) μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν ανέλαβε τον μνημειώδη ρόλο της Μπλανς το 1965.
Στην πιο σύγχρονη θεατρική μας ιστορία, η Κάτια Δανδουλάκη έπαιξε το 1988 την Μπλανς, σκηνοθετημένη από τον Σταμάτη Φασουλή και με Στάνλεϋ τον Απόστολο Γκλέτσο. Δέκα χρόνια αργότερα, για λογαριασμό του ΚΘΒΕ, η Πέμη Ζούνη γίνεται Μπλανς πλάι στον Βασίλη Μπισμπίκη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αντώνη Καλογρίδη. Ενώ σε ένα πιο πρόσφατο ανέβασμα, το 2011, την Μπλανς υποδύθηκε η Κάτια Γέρου, πλάι στον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη.
(Πηγή: Μytheatro)
