Παλιά συνήθεια να παρατηρώ ονόματα δρόμων και πινακίδες αυτοκινήτων. Στο δαιδαλώδες Αγρίνιο, κεντρικός δρόμος: Οδός Μάνου Κατράκη. Η παράλληλή της: Γιάννη Ρίτσου.
Η Κωνσταντίνα, όταν ήμασταν 15, σε κάποια στιγμή εξομολόγησης πλατωνικών ερώτων, μας είπε τη φράση: "Βρίσκω γοητευτικό άνδρα τον Κατράκη". Πάγωσαν οι καρδούλες για τον Ντι Κάπριο και τον Ίθαν Χοκ.
Μια φωτογραφία στο γραφείο του Π. , του πιο στενού φίλου της οικογένειάς μας. Αυτός, με μακρύ, σγουρό μαλλί και μούσι, δίπλα σε Κατράκη και Καρέζη. Σε κάποιο από τα πρώτα φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η φωτογραφία πίσω γράφει: στη Μαρία.
Το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μας. Στην 10η σελίδα ένας διάλογος με τη μάνα του. "Μαμά, η μάνα του Κατράκη δεν τον είχε αφήσει να υπογράψει δήλωση. Τι είναι δήλωση;" δική μου απορία στη δική μου μαμά. "Δήλωση μετάνοιας: να λες ότι δεν είσαι αυτό που πραγματικά είσαι". "Ε, τότε καλά έκανε".
Η ιστορία που μου είπε η Σεμίνα, την πρώτη φορά που τη συνάντησα.
Στην Κίσσαμο, μια φορά, που συναντήσαμε μια γιαγιούλα, παλιό του έρωτα.
«Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο ωραία ελληνικά» έλεγε ο Ελύτης. Και από τότε που το διάβασα , το πιστεύω και εγώ. Ο κανονικός ήχος της γλώσσας, με τα στρογγυλά, γεμάτα φωνήεντα.
Η απαγγελία του στο "Άξιον εστί". Τελεία και σχόλιο κανένα.
*Γεννήθηκε σαν σήμερα, 14/8. Αν δεν υπήρχε η φθορά στον άνθρωπο, θα μπορούσε αυτή τη στιγμή, 106 χρόνων, να πίνει καφέ στο Καστέλι. Λεβεντόγερος, που λένε και οι Κρητικοί
