Μπορείς να πεις "άσε μας κουκλίτσα μου, μας έπρηξες". Θα το δεχτώ. Δε θα πω τίποτα. Θα σ' αφήσω όμως να ξαναδεις με προσοχή τη φωτογραφία για να μην είσαι τόσο αυστηρός με τις εμμονές μου. Άνθρωπος εγώ, άνθρωπος και συ.
Οι εικόνες με δεσμεύουν, με πηγαινοφέρνουν από εποχή σε εποχή, το ασπρόμαυρο με ορίζει, η Λαμπέτη είναι η πιο προσφιλής παρομοίωση στο γλωσσικό μου σύστημα. Σαν της Λαμπέτη, όπως η Λαμπέτη, τύπου Λαμπέτη κ.τ.λ
Χθες, στην πρεμιέρα της ταινίας "Blast" ένα κορίτσι που λέγεται Αλεξάνδρα φορούσε φυστικί φόρεμα τύπου Λαμπέτη και όλοι το κοιτούσαν.
Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτή τη φωτογραφία (Μόνο ότι η πόρτα πίσω της είναι η πόρτα του πατρικού της σπιτιού. Την ανέσυρε ο Βασ. Μπουζ.), ξέρω μόνο ότι μπορώ ακόμη να χαζεύω τις εικόνες με τον ίδιο ζήλο που τις χάζευα, όταν ήμουν μόνο 6.
Χρύσα Φωτ.
(Πηγή φωτογραφίας: https://www.facebook.com/EGynaikaStoTheatroKaiStoSinema..)
