Στις εκδρομές με τα λεωφορεία, εποχή σχολείου, δεν ακούστηκε ποτέ ούτε ένας Χατζιδάκις.
Σε δραματικό ενεστώτα
Απ' την διπλανή τάξη, κάθε Παρασκευή, την ώρα της μουσικής, ακούγεται μια μελόντικα. Τρεις απανωτές φορές το ιδιο τραγούδι.
Τι είναι φλισκούνι;
Στο σπίτι ακούμε τη "Ρωμαϊκή αγορά". Όταν έρχεται η κυρία Καίτη (παλιά απόφοιτη του Τέχνης, δεν έπαιξε ποτέ της στο θέατρο), ακούμε το "Παραμύθι χωρίς όνομα" ή τους "Όρνιθες" ή τον "Ματωμένο γάμο".
Στο πικ-απ, το αγαπημένο του πατέρα μου. Μας το 'κλεψαν στην τελευταία διάρρηξη κάτι ψαγμένα κλεφτρόνια.
Το 1991, πρέπει να 'ταν καλοκαίρι, ήμουν 7 χρόνων, όταν μου 'δειξε ο πατέρας μου (πάλι) τον Χατζιδάκι να περπατάει σε κεντρικό πεζοδρόμιο της Καλαμάτας. Είχε φανάρι, τον παρατήρησα. Είχα 1,5 λεπτό στη διάθεσή μου. Ήταν οι αγώνες ελληνικού τραγουδιού. Γι' αυτό τον είδαμε.
Φορούσε μπλε πουκάμισο.
Τόσα τραγούδια και ήμασταν τόσο παιδιά. Μια φορά στην τσάντα μου αντί για τη φυσική είχα ένα τεύχος του Μέτρο με πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Χατζιδάκι. Κόλλημα. Εκεί ήμουν πιο μεγάλη.
Με τα χρόνια, τα 'βαλα κάτω. Ακόμη και η κίνηση του μπαμπά μου να μου πει "Να τος, ο Χατζιδάκις, αυτός με το μπλε" μέτρησε.
Τυχερή και ευγνώμων.
23 Οκτωβρίου 1925, στην Ξάνθη. Μόνο η χρονολογία και ο τόπος δεν περιέχουν "ρο".
89 χρόνια, σήμερα.
Χρύσα Φωτοπούλου
