Ένας χρόνος πέρασε που η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου δεν είναι πια εδώ. Έφυγε, αλλά ποτέ δε γέρασε, γιατί η Αντιγόνη Βαλάκου, σαν γνήσια θεατρίνα, ζούσε μέσα από τους ρόλους της. Η δημιουργία είναι ελιξίριο νεότητας και η «κυρία Αντιγόνη» παρέμεινε δημιουργική και δημιουργός μέχρι το τέλος. Γι' αυτό και όλοι την αποκαλούσαν " η αιώνια ενζενί", γιατί πάντα κατάφερνε να διατηρεί ακέραιο τον ενθουσιασμό παιδιού σε συνδυασμό με την δεξιοτεχνία μιας σπουδαίας καλλιτέχνιδας.
Γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα.Το 1946 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών.Το πάθος της για την υποκριτική ήταν τόσο μεγάλο που κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων τάξεων του εξατάξιου Γυμνασίου, φοίτησε παράλληλα και στη δραματική σχολή "Θεατρικό Σπουδαστήριο" του Βασίλη Ρώτα . Ταυτόχρονα εμφανίζεται στη σκηνή με το θίασο του "Ρεαλιστικού Θεάτρου" με τον Αιμίλιο Βεάκη (1949) στο έργο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη ως Τριανταφυλλιά.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας και αργότερα με το θίασο Μανωλίδου -Αρώνη - Χατζίσκου (1951 - 1952) όπου και διακρίθηκε ως "ενζενί". Τα επόμενα χρόνια προσλήφθηκε από τοΕθνικό Θέατρο στο οποίο και υποδύθηκε πρωτεύοντες ρόλους. Από το φθινόπωρο του 1956 υπήρξε πρωταγωνίστρια στο θίασο του Κώστα Μουσούρη , διακρινόμενη ως "Άννα Φρανκ" στο ομώνυμο έργο.Συνεργάστηκε ακόμη με το Κ.Θ.Β.Ε., τον ΘΟΚ και με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους. Το 1958 συγκρότησε δικό της θίασο. Το 1960 παντρεύτηκε τον χειρούργο γιατρό Αντώνη Τόμπλερ. Χώρισαν μερικά χρόνια αργότερα.
Ανάμεσα στις σπουδαιότερες ερμηνείες της συγκαταλέγονται αυτές της Οφήλιας στον «Άμλετ» του Σέξπιρ (1955) με τον θίασο του Εθνικού Κήπου, της «Άννα Φρανκ» με τον θίασο του Κώστα Μουσούρη, που έγραψε ιστορία και της χάρισε το 1957 το θεατρικό έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», της «Ηλέκτρας» σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου που ανέβηκε το 1972 και έκλεψε τις εντυπώσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πιο πρόσφατες της «Ρόουζ» στο ομώνυμο έργο του Μάρτιν Σέρμαν (2000) και της θρυλικής «Μαντάμ Φλο» στην ομώνυμη κωμωδία του Στίβεν Τίμπερλέι (2011), που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της.
Από το 1953 έλαβε μέρος και σε πολλές ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες όπως: «Οι Ουρανοί Είναι Δικοί Μας» του Ντίνου Δημόπουλου, «Γκόλφω» του Ορέστη Λάσκου, «Το Αμαξάκι» του Ντίνου Δημόπουλου, «Χαμένα Όνειρα» του Αλέκου Σακελλάριου κ.ά. Παράλληλα δούλεψε στο ραδιόφωνο και αργότερα στην τηλεόραση, συνήθως σε μεταφορές θεατρικών έργων.
Η σπουδαία θεατρίνα υπηρέτησε με συνέπεια και ήθος το σανίδι, σε μια καλλιτεχνική πορεία που μετρά μόνο επιτυχίες και τιμητικές διακρίσεις. Σεμνή, αξιοπρεπής, με τεράστιο ρεπερτόριο, που καλύπτει εξήντα χρόνια πορείας στο ελληνικό θέατρο, η Αντιγόνη Βαλάκου «έσβησε» στον « Ευαγγελισμό», όπου νοσηλευόταν, στις 12 Νοεμβρίου 2013.
