Δέκα διάσημες ατάκες του μεγάλου σκηνοθέτη Peter Brook για το θέατρο και τη ζωή.
Μία ώρα, δύο, ακόµα κι ένα λεπτό είναι αρκετό για να σε κάνει το θέατρο να ξαναζωντανέψεις. Να γίνεις πάλι άνθρωπος.
Κάθε πρόσωπο κουβαλά τον εαυτό του. Κανένας πάνω σε αυτή τη γη δεν έχει κατορθώσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να απαλλαγεί από τον εαυτό του. Έχουμε όλοι τη δυνατότητα, συνειδητά ή τυφλά, να εγκαταλειφθούμε στο εγώ μας, ή να το καλλιεργήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να το κάνουμε πρόμαχο της αλήθειας.
Πρέπει να ζεις τη στιγμή. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να βρίσκεται ούτε έξω από τη ζωή και την καθημερινότητα ούτε υπεράνω αυτών. Για παράδειγμα, οι έντονες θρησκευτικές διαμάχες στην Αφρική, η θρησκευτική ανεκτικότητα, η ανεξιθρησκεία είναι πολύ δυνατά θέματα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να τα παρουσιάζεις με διδακτικό τρόπο.
Στη σκηνή ισχύουν δύο κανόνες: 1) όλα μπορεί να συμβούν και 2) κάτι πρέπει να συμβεί. Στο θέατρο πάμε πάντα με την ελπίδα ότι θα μας εκπλήξει.
Το να παίζεις απαιτεί πολλή δουλειά. Αλλά αν νιώσουμε τη δουλειά σαν παιχνίδι, τότε παύει να είναι δουλειά. Γιατί το έργο είναι ένα παιχνίδι.
Οφείλουμε να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, να πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε, αλλά να μην ξεχνάμε ποτέ πως η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου αλλού,
Όταν το θέατρο είναι σοβαρό, τότε δεν είναι πολύ σοβαρό.
Το θέατρο είναι το στομάχι. Το όργανο εκείνο που έχει την ικανότητα να μεταλλάζει την τροφή σε δύο ίσα μέρη: στα περιττώματα και στα όνειρα.
Το θέατρο ξεκινά να υπάρχει όταν ο κόσμος των ηθοποιών και ο κόσμος των θετών συναντιούνται. Μια κοινωνία σε μικρογραφία, ένας μικρόκοσμος συγκεντρωμένος κάθε βράδυ στο εσωτερικό ενός χώρου. Χρέος του θεάτρου είναι να μεταγγίσει σε αυτό τον μικρόκοσμο την καυστική και εφήμερη γεύση ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου που περιέχει, αλλά και μεταμορφώνει την καθημερινότητά μας.
Ο ηθοποιός οφείλει πάντα να υπηρετεί την ενσάρκωση μιας ανθρώπινης εικόνας, που υπερβαίνει αυτή που νομίζει ότι γνωρίζει. Ο ύψιστος ηθοποιός μιμείται τον ύψιστο άνθρωπο.
A.K.
