Ζήτησα από τη Λένα Ουζουνίδου και τον Χάρη Αττώνη, πιστή στις ερωτήσεις "τύπου απολογισμού" για το καλό της ιστορίας, να μου πουν τι τοποθέτησαν -πιο μπροστά στη μνήμη τους- αυτούς τους 12 μήνες. Μου είπαν και εγώ το μοιράζομαι μαζί σας, Κυριακή μεσημέρι.
Είδα την παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού, "Αβελάρδος και Ελοίζα". Μια εκπληκτική σύλληψη ενός μύθου του 11ου μ. X. αιώνα, για τον παράφορο έρωτα του 38χρονου δάσκαλου Αβελάρδου και της 16χρονης Ελοίζας. Με λίγα μέσα και χωρίς φανφάρες, ο Γ. Καλαβριανός, αφού δημιούργησε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα, παρέσυρε στη συναισθηματική δίνη της ιστορίας τους τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς του, οι οποίοι υπηρετούν αριστοτεχνικά το μεγαλείο της ιστορίας χωρίς θεατρινίστικα τερτίπια. Λένα Ουζουνίδου
Το 2014 γέμισα με χαρά, βλέποντας αγαπημένους φίλους να αριστεύουν σε αυτό που είχαν κληθεί να υπηρετήσουν. Ανάμεσα σε αυτούς, ξεχωρίζω τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη που ήδη με είχε ενθουσιάσει με τη συνεργασία μας στο "Αρμαντέιλ", τόσο ως άνθρωπος όσο κι ως δημιουργός. Βλέποντας τον όμως στο Rocky Horror Show, με έπιασε δέος και συνειδητοποίησα ότι, αν υπάρχει θεοποίηση ανθρώπου, τότε αυτός είναι ο ορισμός της. Το πόσο σκληρά εργάστηκε σε τόσο λίγο χρόνο καταφέρνοντας να φτιάξει τον πιο ολοκληρωμένο και γοητευτικό χαρακτήρα που έχω δει σε μιούζικαλ, τον καθιστά για μένα πρότυπο. Για εμάς τους ηθοποιούς και για το πώς θα έπρεπε να γίνεται το μιούζικαλ, εν γένει. Αντίστοιχα, σε άλλη κλίμακα, ο Αντώνης Γκρίτσης έπαιξε, μεταξύ άλλων, έναν επίσης παρενδυτικό χαρακτήρα στην παράσταση "Ωδές στον Πρίγκιπα" και η χαρισματικότητα, το χιούμορ του, το μέτρο και ο λυρισμός του αποτέλεσαν πρότυπο για μια τόσο ποιητική παράσταση από έναν ηθοποιό που μάχεται με πίστη και ήθος για την τόσο παραμυθένια διάσταση που δίνει στο θέατρό του. Χάρης Αττώνης
Χρύσα Φωτοπούλου
