Οι παραστάσεις του "Φαίδωνα", στο θέατρο Μπροντγουαίη, έχουν μέχρι στιγμής πολύ επιτυχημένη πορεία. Ήταν απόφαση τόσων και τόσων παιδιών να συγκινηθούν με την ιστορία του ξεχωριστού αυτού αγοριού και να σταθούν δίπλα του. Και όλα αυτά, σε μια εποχή που ό,τι, υποτίθεται, παρεκκλίνει από τη "νόρμα", έστω και υποσυνείδητα, περιθωριποιείται. Είναι μεγάλο βήμα να καταφέρεις παιδιά, που στην πλειοψηφία τους βομβαρδίζονται από το "τέλειο", να δουν όλα τα κομμάτια του κόσμου, είναι μεγάλο βήμα να τα βοηθήσεις να συναισθανθούν κάτι πέρα από "τα φυσιολογικά τους χωρικά ύδατα".
Μιλώντας σήμερα με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Αϊβάζη, κράτησα κάτι πολύ όμορφο, που συνέβη σε ένα μικρό κορίτσι. Αυτό το μικρό κορίτσι, μετά την παράσταση, όταν βρέθηκε μόνο του, άνοιξε το ημερολόγιό του (αυτό με το λουκετάκι) και έγραψε 3 ολόκληρες σελίδες για τον Φαίδωνα.
Πολύ μυθιστορηματική εικόνα, ε; Ένα παιδί απαξιώνει τα πλήκτρα και πιάνει τα μολύβια.
Και αυτό νομίζω είναι κάτι.
* "Φαίδωνας, ο ξεχωριστός μου αδερφός", ένα παραμύθι-ταξίδι στον κόσμο της διαφορετικότητας και της αποδοχής, στο θέατρο "Μπροντγουαίη".
Χρύσα Φ.
