Σαν σήμερα, στις 9 Φεβρουαρίου 1857, ο Διονύσιος Σολωμός πεθαίνει. Ο ποιητής αυτός είναι αγαπημένος μου. Και όταν ανακάλυψα ότι έχει υπάρξει ένας Δημήτρης Λάγιος τόσο τρυφερός με τις στροφές των ποιημάτων του, τον αγάπησα περισσότερο. Και τον Λάγιο. Θέλησα, σήμερα, να ζητήσω από την ηθοποιό Όλια Λαζαρίδου να μου πει κάτι για τον Σολωμό, γνωρίζοντας ότι δυο χρόνια τώρα είναι το πιο ζωντανό κύτταρο των εννοιών του με το αριστούργημα "Η γυναίκα της Ζάκυνθος" σε σκηνοθεσία Δ. Αβδελιώδη, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών, το καλοκαίρι του 2013. Πέρσι, η "Γυναίκα της Ζάκυνθος" έδωσε ζωή σε όλα τα αφώτιστα αρχαία θέατρα του τόπου χωρίς να 'χει μπει μέχρι τώρα τελεία στην πορεία της. Η Όλια Λαζαρίδου μού έγραψε τα παρακάτω λόγια. Η φράση σε εισαγωγικά που ξεχωρίζει η ίδια είναι από τον "Πόρφυρα".
Κάθε φορά που σκέφτομαι τον στίχο του ''γελάς κι εσύ στα λούλουδα χάσμα του βράχου μαύρο'' μου' ρχονται δάκρυα στα μάτια, γιατί σπάνια έχω συναντήσει το σκοτάδι και το φως τόσο κοντά αραδιασμένα σε λέξεις, δίπλα δίπλα.
Χρύσα Φωτοπούλου
