«Είμαι τυχερός γιατί έχω μαζί μου
σε αυτήν την παράσταση, δύο πολύτιμους συνεργάτες: τη Βίκυ Βολιώτη και τον Νίκο Μαστοράκη. Η Βίκυ γεννήθηκε από γερμανίδα μητέρα κι ο Νίκος έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στη γερμανική γλώσσα. Άρα είναι δύο άνθρωποι οι οποίοι αναγνωρίζουν και ξέρουν από θέση και από φύση, τι είναι το επικό θέατρο, τι είναι αυτό που λέμε αποστασιοποίηση στο Μπρεχτ. Αποστασιοποίηση δεν είναι κάθομαι σε μια γωνιά και μιλάω μετά από πέντε λεπτά εννοώντας τα πάντα και θεωρώντας ότι έχω πει με τη σιωπή μου το σύμπαν και το τίποτα. Αποστασιοποίηση αντίθετα, είναι ο άνθρωπος ο οποίος μιλώντας, έχει να μιλήσει για όλη του τη μάσκα. Δηλαδή ο Πιέρποντ Μάουλερ δεν είναι απλά ένας βιομήχανος, είναι όλοι οι βιομήχανοι. Η Ιωάννα Νταρκ δεν είναι απλά μια φτωχή κοπέλα η οποία πιστεύει στο Θεό, είναι όλες οι φτωχές κοπέλες που πιστεύουν στο Θεό. Αυτή λοιπόν η αποστασιοποίηση που έχει ο ηθοποιός από το ρόλο του βοηθά πάρα πολύ στο να πει την ιστορία κι όχι να παίξει το ρόλο. Αυτό είναι κάτι που δεν το καταφέρνουμε εμείς οι Έλληνες ηθοποιοί. Το πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε μάθει από τους μεγάλους δασκάλους μας –κι αυτό δεν θα το χάσουμε ποτέ- να ζούμε και να κλαίμε μαζί με τον ήρωα του έργου. Ο Γερμανός ηθοποιός που ζηλεύουμε, έχει μέσα στην παράδοσή του την αποστασιοποίηση. Δε θα συγκινηθεί με το δράμα του Οιδίποδα ή του Άμλετ ή της Ιωάννας Νταρκ, θα σου πει την ιστορία. Το καλοκαίρι είχα την τύχη να έχω τον Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθέτη μου, ο οποίος σαν βορειοευρωπαίος κι αυτός, μου έλεγε, πριν μιλήσεις θα λες μέσα σου, τι είπε ο Οιδίπους; Κι έλεγα τα λόγια μου, αυτό είναι αποστασιοποίηση».
