γράφει ο Γιάννης Λεοντάρης
Δεν μπορώ να σχολιάσω την παράσταση αυτή. Μπορώ μόνο να την συνδέσω με την πόλη. Είναι ένα συμβάν που εγγράφεται στο τοπίο και την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης. Οι πόλεις και τα τοπία αποκτούν ταυτότητα από τα ατομικά ίχνη γέλιων, ερώτων και δακρύων, την συλλογική ιστορική μνήμη - αν υπάρχει κάτι τέτοιο - και το πέρασμα της τέχνης. Συνήθως, αυτό το τελευταίο, το πετυχαίνει ο κινηματογράφος αφού αυτός έχει τη δύναμη να επιδρά στον ίδιο το χώρο του πραγματικού. Μία ταινία επιδρά ως «διάχυση μνήμης» στους χώρους των γυρισμάτων, δηλαδή στο προφιλμικό περιβάλλον.
Έτσι, για παράδειγμα, η πόλη της Φλώρινας ή το λιμάνι της Θεσσαλονίκης δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια όπως πριν, μετά τα γυρίσματα αλλά και τις παρεμβάσεις του Θ. Αγγελόπουλου. Η Ρώμη, δεν μπορεί να κοιταχτεί ολόκληρη αν κάποιος αγνοεί τον Φελλίνι. Η καταγραφή από την κάμερα αποτελεί πλέον μέρος της μνήμης της κάθε πόλης και μεταβάλλει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια η πόλη βλέπεται. Μπορεί το θεατρικό συμβάν να εγγραφεί στα τσιμέντα, το χώμα και τη θάλασσα της πόλης;
Η παράσταση της "Αυτοκρατορίας" ενώ επιθυμεί να στροβιλιστεί στο σύμπαν, την ίδια στιγμή "διαχέει μνήμη" στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης. Της επιβάλλεται ερωτικά και τη σημαδεύει για πάντα. Περνά από πάνω της και την χαράζει. Τα υπόλοιπα, αφορούν την ίδια την παράσταση και με υπερβαίνουν.
*Η "Αυτοκρατορία" παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
