Το Θέατρο Τέχνης, μέσα σε μικρό διάστημα, από τότε που η Μαριάννα Κάλμπαρη ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου, έχει δυναμικά επανέλθει στο εδώ και τώρα της τέχνης και της δημιουργίας. Οι προοπτικές είναι εμφανείς, οι άνθρωποι πρόθυμοι, οι ιδέες πολλές και φωτεινές. Δεν έχει κανένα νόημα η υμνολογία του παρελθόντος, η επισήμανση της δόξας, που σταμάτησε κάπου και μετά κόπηκε. Το παρόν μετράει, με ό,τι έχουμε και με ό,τι είμαστε πρόθυμοι να φτιάξουμε από την αρχή.
Το Υπόγειο και η Φρυνίχου τόποι ουσιαστικής διάδρασης, τόποι με ρέον φως, ανοιχτούς ανθρώπους και με όλες τις προϋποθέσεις το Θέατρο Τέχνης στο παρόν και το μέλλον να είναι ένα ακριβές κομμάτι από την πρώτη σκέψη του Κουν.
Πριν κάποιους μήνες, η Μαριάννα Κάλμπαρη είχε πει σε συνέντευξή της «Πιστεύω ότι μια γυναίκα χειρίζεται αλλιώς τα πράγματα από τους άνδρες, είναι λιγότερο συγκρουσιακή, πιο διπλωμάτισσα. Ισως να έχει και τη διάθεση να κινηθούν τα πράγματα σε πιο ήπιους τόνους. Δεν είναι θέμα φύλου, αλλά χειρισμού. Προσωπικά μπαίνω με δύναμη, με φόρα, και πιστεύω ότι πρέπει κανείς να πηγαίνει κυρίως με τον εαυτό του».
Εγώ νομίζω ότι είναι και θέμα φύλου.
Νατάσα Χανιώτη
