To τελευταίο βιβλίο της καθηγήτριας
φιλολόγου και θεατρολόγου και κριτικού θεάτρου Χριστίνας Κόκκοτα με τον τίτλο «Κριτικές Προσεγγίσεις Ι. Αρχαίο Θέατρο» που κυκλοφόρησε λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγένων από τις εκδόσεις «Οδός Πανός», παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση που έγινε την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013.
Για το βιβλίο μίλησαν ο Άρης Σφακιανάκης, συγγραφέας, η Τούλα Ηλιάδου- Μανιάκη, καθηγήτρια γαλλικής–αρχαιολόγος–θεατρολόγος, ο Κωνσταντίνος Μπούρας, θεατρολόγος–κριτικός θεάτρου και ο Γιώργος Χρονάς, ποιητής–εκδότης της «Οδός Πανός». Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Στέλιος Σοφός.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης προβλήθηκε και φωτογραφικό υλικό από παραστάσεις αρχαίου δράματος, με την τεχνική υποστήριξη του Γιάννη Γεωργακάκη, δόκιμου μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα φροντισμένη έκδοση διακοσίων και πλέον σελίδων που περιλαμβάνει κριτικά σημειώματα της Χριστίνας Κόκοτα για παραστάσεις αρχαίου δράματος που η ίδια παρακολούθησε στο Ρωμαικό Ωδείο της Πάτρας, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και της Αρχαίας Ήλιδας. Τα σημειώματα παρατίθενται με χρονολογική σειρά της δημοσίευσης σε μία προσπάθεια να διαφανούν οι αναζητήσεις και οι τάσεις των σκηνοθετών σχετικά με τη σκηνική προσέγγιση του αρχαίου δράματος στο πέρασμα του χρόνου.
Όπως εξηγεί η ίδια η κυρία Κόκοτα, που πριν περίπου ενάμιση χρόνο είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο «Θεατρικό Αναλόγιο, Κείμενα θεατρικής παιδείας» από τις εκδόσεις Κέδρος, «μπορεί ο λόγος της κριτικής σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης και αν αναφέρεται, είναι παρεξηγημένος, αμφισβητούμενος και συχνά βαλλόμενος εφ’όσον η πρόσληψη ενός έργου τέχνης είναι υποκειμενική, ωστόσο θέλω να πιστεύω ότι το θεωρητικό μέρος των κειμένων που ακολουθούν, διαμορφώνουν μία θεωρητική συντεταγμένη περισσότερο αντικειμενική για τον θεατρόφιλο, τον φοιτητή των τμημάτων Θεατρικών σπουδών των Πανεπιστημίων της χώρας, τον σπουδαστή των δραματικών σχολών και γενικότερα για κάθε ενδιαφερόμενο για την τέχνη του Διονύσου».
Η κυρία Κόκοτα σημειώνει επίσης ότι το αρχαίο δράμα διατηρεί μεν την ελληνική του πατρότητα, η αναζήτηση όμως και η έρευνα για τη σκηνική του πραγμάτωση είναι σήμερα οικουμενική. Σκηνοθέτες σε κάθε γωνιά της γης δοκιμάζονται στο corpus της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας άλλοτε με περισσότερο και άλλοτε με λιγότερο σεβασμό απέναντι στο κείμενο, στο ήθος και τη διάνοια των ηρώων, στην όψη (σκηνογραφία, ενδυματολογία), στο μέλος (μουσική), εκδηλώνοντας άλλοτε εύλογες και άλλοτε ακραίες εκσυγχρονιστικές τάσεις. Στον παρόντα τόμο, πρώτο μιας σειράς που θα ακολουθήσει, περιλαμβάνονται κριτικές προσεγγίσεις παραστάσεων του αρχαίου δράματος μιας εικοσαετίας (1991-2011), που αποτυπώνουν διαφορετικές σκηνικές αναγνώσεις του αρχαίου τραγικού και κωμικού λόγου από σημαντικούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες. Ενδεικτικά αναφέρω τους Κώστα Μπάκα, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Αλέξη Σολομό, που συνέδεσαν το όνομά τους με την σκηνοθετική παράδοση του Εθνικού Θεάτρου, τους επιγόνους του Κουν -και της αισθητικής- που το Θέατρο Τέχνης κληροδότησε, Γιώργο Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή, τον Σπύρο Ευαγγελάτο του Αμφι-Θεάτρου, τον Διαγόρα Χρονόπουλο και τον Γιώργο Μιχαηλίδη του "Ανοιχτού Θεάτρου", τον Γιάννη Μαργαρίτη του "Θεάτρου της Άνοιξης", τον Νίκο Χαραλάμπους του ΘΟΚ αλλά και τους νεώτερους, Αντώνη Αντύπα, Σταύρο Ντουφεξή, Κώστα Τσιάνο, Θόδωρο Τερζόπουλο, που πήραν τις αποστάσεις τους από τους σκηνοθετικούς κώδικες, που καθιέρωσαν για το αρχαίο θέατρο η Εθνική μας Σκηνή και το Θέατρο Τέχνης, διαμορφώνοντας μια δική τους πρόταση. Επιπροσθέτως σταχυολογώ τον Λιθουανό Oskaras Corsunovas, τον Αμερικανό Lee Breuer, τον Βούλγαρο Dimiter Gotscheff και τον Σκοπιανό Σλόμπονταν Ουνκόφσκι, των οποίων αντισυμβατικές προσεγγίσεις του αρχαίου δράματος συμπεριλαμβάνονται».
