Η Χριστίνα Θανάσουλα χειρίζεται το φως σαν να είναι
γεννήτριά του αποδεικνύοντας ακόμη μια φορά ότι η προσήλωση ως αποτέλεσμα αγάπης έχει την όψη του θαύματος. Τα λόγια που ακολουθούν είναι δικά της.
«Ο Σχεδιασμός Φωτισμών περιλαμβάνει αρκετά στάδια. Αρχικά διαβάζω το έργο και συζητάω με τον σκηνοθέτη για την σκηνοθετική προσέγγιση. Κάνω έρευνα, παρατηρώ τον κόσμο. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Ενίοτε, το ένστικτο μου ξέρει από την αρχή ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσω, άλλες φορές χρειάζεται να ψάξω πολύ. Φιλτράρω τις ιδέες, κάνω επιλογές. Μερικές φορές η αρχική μου ιδέα είναι ακριβή (ναι, η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και το θέατρο…), άρα πρέπει να βρω μια δεύτερη ιδέα, πιο οικονομική αλλά εξίσου ποιοτική. Σχηματίζω την φωτιστική μου πρότασή και την παρουσιάζω στον σκηνοθέτη και τους υπόλοιπους καλλιτεχνικούς συντελεστές. Συμφωνούμε, διαφωνούμε, γίνεται διάλογος. Η δημιουργική συνεργασία είναι μυστήριο πράγμα και θέλει ανθρώπους με τεντωμένες κεραίες και ανοιχτούς σε προτάσεις. Βλέπω πρόβες, μελετάω το σκηνικό, ακούω τη μουσική, παρακολουθώ τους ηθοποιούς, ρωτάω, απαντάω, σκέφτομαι, περνάω συνεχώς το έργο μέσα στο μυαλό μου και «βλέπω» τις εικόνες να διαδέχονται η μία την άλλη. Πολλές φορές, όλο το φωτιστικό σενάριο του έργου χτίζεται γύρω από μια ατάκα, μια σκηνογραφική λεπτομέρεια ή αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα του χώρου. Προσδιορίζω τον «ρόλο» που θα παίξει το φως και παλεύω να παραμείνω συνεπής σε αυτόν και να μην «μουτζουρώνω» την σκηνή με φως, επειδή έχω πάρα πολλά φώτα και θέλω να κάνω εντύπωση. Σχεδιάζω φωτισμούς, σημαίνει φροντίζω την αναλογία φωτός και σκοταδιού πάνω στη σκηνή. Οι φωτισμοί αποτελούν οργανικό στοιχείο της παράστασης και κύριο ζητούμενο είναι να συνάδουν αρμονικά με τα υπόλοιπα εκφραστικά μέσα. Δουλεύω με στόχο την ισορροπημένη σκηνική σύνθεση. Σαν τον φωτογράφο, φτιάχνω φωτιστικά κάδρα, καρέ που διαδέχονται το ένα το άλλο.»
Χ.Φ
