«Γίνεται στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος
«Μιχάλης Κακογιάννης», για το οποίο μου πρωτομίλησε ο Κακογιάννης από το 1987. Καθόλου δεν με ενοχλεί, όμως δεν έπαψα να κάνω επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια κι ας μην καταγράφηκαν ως τέτοιες. Ήμουν στην τελευταία παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά, στο «Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν», με γεμάτο κεντρικό θέατρο. Διδάχτηκα πάρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο. Έκανα έργο με τη Ρούλα Πατεράκη, «Βάκχες» με το ΚΘΒΕ, έμεινα δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εδώ δεν έγραψαν τίποτα. Αν κάποτε ήταν σημαντικό να δουλέψεις με τον Βολανάκη, τον Ντασέν και τον Βουτσινά, από μια εποχή και μετά δεν θεωρούνταν κάτι ιδιαίτερο. Κι εγώ δεν πέρασα στο σύστημα του νέου είδους θεάτρων, που τώρα, ευτυχώς, μάζεψαν τα φώτα επάνω τους, όπως βλέπουμε στις παραστάσεις του Εθνικού.» Ο Στράτος Τζώρτζογλου φέτος βρέθηκε στο ύψος ενός σπουδαίου κειμένου.
