Μία γυναίκα με κανονική ζωή,
κανονικές αποτυχίες και τον τελευταίο της δεσμό μόλις δια-λυμένο, αναγνωρίζει ότι η συνειδητοποίηση της μοναξιάς είναι μάλλον η αναπόφευκτη μοίρα όλων των συνηθισμένων (ακόμα και των ασυνήθιστων) ανθρώπων.Τουλάχιστον της έχουν μείνει τα φυτά της στο μπαλκόνι που την καλύπτουν με τα πυκνά τους φύλλα.
Λέει και άλλα, αλλά το νόημα το ‘ χετε πιάσει ήδη. «Φύλλα της» από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών με κέντρο τη μοναξιά και τα κλαδιά της. Μακάρι η έξοδος από το θέατρο να γίνεται με μια ανάσα ανακούφισης.
Χ.Φ
