«Ήμουν τελείως εξαρτημένη από τους γκριζομπλέ
φακούς επαφής! Ένιωθα ότι μου έδιναν αυτοπεποίθηση! Σπούδασα υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών και, μεταξύ άλλων, είχα καθηγητή τον Κώστα Κουτσομύτη, ο οποίος αργότερα με διάλεξε για “Τα παιδιά της Νιόβης” στην ΕΡΤ. Όταν μου έλεγε ότι γράφω πολύ ωραία στην κάμερα, έλεγα: “Ορίστε! Οι φακοί τα κάνουν όλα!”. Και αργότερα, στην “Ιωάννα της καρδιάς”, που τα γυρίσματα γίνονταν στη Σύμη, είχαμε διάφορα ευτράπελα. Έχανα τον έναν και ήμουν σαν χάσκι, παραγγέλναμε σε οπτικό στην Αθήνα να μας στείλουν επειγόντως, τέτοια πράγματα. Η Μπέσυ Μάλφα με βοήθησε πολύ να τους απομυθοποιήσω. Μου έλεγε: “Έχεις πολύ έντονο βλέμμα και οι φακοί το αποδυναμώνουν. Το χρώμα δεν έχει σημασία”. Όταν τελικά τους έβγαλα, ένιωσα απίστευτη ελευθερία. Αλλά τον πρώτο καιρό έβγαινα έξω και νόμιζα ότι δεν θα με αναγνωρίζουν οι φίλοι μου – μιλάμε για τέτοια εξάρτηση».
Δεν το είχα παρατηρήσει. Μπορώ να την καταλάβω. Όταν είσαι πολύ πολύ μικρός θες την εικόνα ατσαλάκωτη. Έτσι όπως εκτυπώνεται από τα όνειρα. Δεν κρατάει πολύ. Μέχρι ν’ ανακαλύψεις τη γοητεία με την οποία γεννήθηκες.
Χ.Φ
