«Το θέατρο μου ήταν πολύ οικείο, όχι μόνο λόγω
του πατέρα μου, αλλά και άλλων μελών της οικογένειάς μου που ήταν άνθρωποι του θεάτρου. Μεγάλωσα σ' ένα σαλόνι με πολλούς ηθοποιούς και πολλούς γιατρούς. Από τους μεν κληρονόμησα την αγάπη μου για το θέατρο, από τους δε τις φοβίες για την υγεία μου. Στην αρχή δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, δεν το φανταζόμουν. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, όπως και ο πατέρας μου όταν ήταν νέος. Όταν κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν εφικτό, αποφάσισα να γίνω φιλόλογος.»
Ο Δημήτρης Λιγνάδης έγινε και ηθοποιός τελικά. Το πεπρωμένο.
