«Η τριλογία του Ευγένιου Ο΄Νιλ με παρέπεμπε
κυρίως στην «Ορέστεια» του Αισχύλου. Την είχα διαβάσει στη σχολή αλλά από τότε έχουν περάσει χρόνια. Πάντα μου φαινόταν φλύαρος ο Ο΄Νιλ: Δεν άντεχα τις λεπτομέρειες και τις περιγραφές του. Γι΄αυτό και κάπου μέσα μου τον είχα παρατήσει. Ξέρω ότι όλα αυτά τα αμερικανικά έχουν τη γοητεία τους κι ότι χωρίς να είναι σαπουνόπερες, προετοιμάζουν το έδαφος για την έλευση του είδους. Με απλά λόγια τον είχα τοποθετήσει στις …αμερικανιές.
Διαβάζοντας τώρα το έργο, ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Κι όχι γιατί είναι η μεταφορά της «Ορέστειας», αλλά κυρίως γιατί λειτουργεί σαν ένα ανεξάρτητο και αυτόνομο θεατρικό».
Δυο-τρεις φίλοι πήγαν στην παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» με ανάμεικτα συναισθήματα και έφυγαν με πρώτο και δυνατότερο αυτό της συγκίνησης. Έχει δίκιο ο Χρήστος Λούλης.
Χ.Φ
