«Σίγουρα το «θέατρο για παιδιά» αποδίδει καλύτερα
την έννοια ενός θεάτρου επαγγελματικού, πλήρους, σοβαρού και υπεύθυνου που απλώς απευθύνεται σε παιδιά. Ενώ στον όρο "παιδικό θέατρο" χωράει και το θέατρο που γίνεται στο σχολείο από μαθητές, ή το ερασιτεχνικό θέατρο με τα παιδιά ενός συλλόγου, μιας κατασκήνωσης κ.λπ. Χωράει επίσης και το άθλιο κερδοσκοπικό "θέατρο" που κάνουν διάφοροι αετονύχηδες, εκμεταλλευόμενοι (οικονομικά και ψυχικά) παιδάκια που οι γονείς τους τα σπρώχνουν για να ικανοποιήσουν το δικό τους ψώνιο. Βέβαια το θέατρο που εγώ κάνω και προτείνω, θα το ονόμαζα «θέατρο για νέους θεατρόφιλους», γιατί απευθύνεται τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες που για διάφορους λόγους δεν είχαν τη δυνατότητα ή τη διάθεση να πάνε μέχρι τώρα στο θέατρο -και σε αυτούς τους λόγους συμπεριλαμβάνω και την αποτυχία του κατεστημένου θεάτρου να τους προσελκύσει.»
Συμφωνώ με τον Γιάννη Καλατζόπουλο από πάντα και σε όλα. Και δε φταίει μόνο η αγάπη που του έχω.
Χ.Φ
