«Τελικά στράφηκα στη μετάφραση από απελπισία.
Ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα, αλλά όχι ως γιατρός. Επειδή ήμουν πάντα καλός στις γλώσσες, και στη δική μου επίσης, σκέφτηκα πως η μετάφραση ήταν η μόνη μου διέξοδος. Και είχα τύχη.(…) Η ταύτιση με το βιβλίο είναι ιδιαίτερα σημαντική για την κατανόηση του ύφους και την καλύτερη μεταφορά του στη γλώσσα μου. Βιβλίο που δεν μου αρέσει, δεν θα αγγίξω ποτέ ξανά. Το έκανα κάποτε στο παρελθόν και ήταν καταναγκαστικά έργα.»
Είμαι ανάμεσα στους πολλούς που θεωρούν τον Γιώργο Δεπάστα ξεχωριστή περίπτωση. Τίποτα λιγότερο!
Χ.Φ
