«Δεν υπάρχουν λεφτά. Όχι για να πλουτίσεις, αλλά
για να επιβιώσεις. Ειδικά στα μικρά θέατρα τα χρήματα είναι ελάχιστα και δεν υπάρχει σταθερή αμοιβή στις πρόβες. Συνεχίζουμε να κάνουμε αυτή την δουλειά χάρη σε κάποια ωραία έργα και σε ορισμένες ωραίες συνεργασίες που απλώς θέλουμε να συμβούν. Η αλήθεια είναι ότι δουλεύουμε όλο και περισσότερο με όλο και μικρότερη αμοιβή. Βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο εξαιτίας και της αλλαγής καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό θέατρο. Η αλλαγή αυτή θα φέρει και μια νέα εποχή, γιατί το πρόσωπο που βρίσκεται σε αυτή την θέση επηρεάζει έμμεσα και ολόκληρο το θεατρικό γίγνεσθαι. Ορίζει σχεδόν τα πράγματα. Ακούγονται παράλληλα διάφορα σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία θα παίρνουν τα κρατικά θέατρα επιχορήγηση... Νομίζω πως θέλει προσοχή το επόμενο βήμα. Χρειάζεται να γίνει με όρους περισσότερο καλλιτεχνικούς και λιγότερο πολιτικούς.»
Πόσο ακόμα θα παραθέτουμε μια πραγματικότητα που μας ματώνει τα χείλη και εμείς τις δείχνουμε απλά τα δόντια μας; Χτυπώ με φόρα πάνω σ’ ένα τοίχο των Εξαρχείων. Με επαναφέρει το σύνθημα : «Ζωή, όχι επιβίωση». Ζωή μωρέ…
Χ.Φ
