«Το είχα διαβάσει και μου άρεσε.
Βλέπετε, τα γηρατειά σε εμένα δεν είναι πια... αόρατα. Πρόκειται δηλαδή για ένα έργο επίκαιρο για εμένα προσωπικά. Είναι ένα μικρό κείμενο με χιούμορ και ευαισθησία. Είναι δύο φράσεις του έργου που έχω ξεχωρίσει: «Τα γηρατειά είναι σαν να περπατάς στο σκοτάδι με το αθόρυβο βήμα των συμπτωμάτων». Και η άλλη που λέει: «Τα γηρατειά μοιάζουν με τους ζητιάνους. Ζουν με ελεημοσύνη». Η εποχή αυτή χαρακτηρίζεται από μια νεαρολαγνεία. Το βλέπετε και στο θέατρο. Στην εποχή μου υπήρχε βέβαια το ακριβώς αντίθετο. Μπορεί εγώ να βγήκα πολύ νωρίς στο θέατρο, γιατί ήταν μέσα στους θεσμούς του θεάτρου Τέχνης, αλλά τότε έπρεπε να φτάσεις πενήντα ετών για να παίξεις «Αντιγόνη στην Επίδαυρο». Αυτή την Δευτέρα, 11 Μάρτη, η Μάγια Λυμπεροπούλου θα βρεθεί για μια βραδιά στην Καβάλα, καλεσμένη του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης και του Θοδωρή Γκόνη, για να ερμηνεύσει ένα διήγημα σύντομο «Τα αόρατα γηρατειά» του Βαλεντίνο Μομπιάνι.
Τα γηρατειά είναι στάση ζωής. Την επιλέγεις ή δεν την επιλέγεις. Από την απόφαση της επιλογής και έπειτα διαμορφώνεται σώμα και ψυχή. Και η αναπόφευκτη φθορά ας κάτσει να περιμένει. Μας έπρηξε…
Χ.Φ
