«Δεν ξέρω. Δεν νομίζω πως υπάρχει απάντηση.
Θέλω να τα κάνω και τα δύο. Αλλά νιώθω πως δεν είναι εκεί το θέμα μου. Αυτό που με απασχολεί είναι το «αν υπάρχει πραγματικά κάτι που θέλω να ειπωθεί και αν υπάρχει πραγματικά κάποιος που θέλει να το ακούσει». Τον τελευταίο καιρό -μέσα σ’ αυτό το κλίμα αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας- αναρωτιέμαι για το «ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου». Αναρωτιέμαι αν εμείς που δουλεύουμε στο θέατρο έχουμε κάτι πιο ουσιαστικό και δημιουργικό να πούμε και να κάνουμε, πέρα απ’ το περιπλανιόμαστε από θίασο σε θίασο και να φτιάχνουμε παραστάσεις για «εσωτερική κατανάλωση», παραστάσεις δηλαδή που απευθύνονται στους κριτικούς και στην -υποτιθέμενη- ελίτ του ελληνικού θεάτρου. Δεν «μου αρέσω» καθόλου όταν καταλαβαίνω ότι παίζω σ’ αυτό το παιχνίδι. Απογοητεύομαι! Δεν ξεκίνησα να κάνω θέατρο γι’ αυτό.»
Πόσο τον συμπαθώ αυτόν τον άνθρωπο και ας μην έχουμε μιλήσει ποτέ. Μόνο που δε χορταριάζει μαζί με όλους εκείνους που βαριούνται, φοβούνται, βολεύονται, μου αρκεί. Και αν δεν τον πιάνει ύπνος και το ακούραστο μυαλό του δουλεύει αδιάκοπα, να του πω ότι ξέρω ήδη αρκετούς που κάνουν το ίδιο. Για να μη νιώθει μόνος…
Χ.Φ
