«Ένα αστείο περιστατικό μου συνέβη πριν βγω
στην ορχήστρα της Επιδαύρου. Ήμασταν έτοιμες, συγκεντρωμένες για να κάνουμε την πάροδο. Μας χαιρετάει ο Βογιατζής για να βγει στη σκηνή. Και ξαφνικά εκεί όπως είναι η είσοδος του θεάτρου, τα δέντρα, το φαρδύ μονοπάτι το παλιό, το οποίο υπάρχει ακόμα, ήταν ένα κουβούκλιο με τηλέφωνο μέσα. Εκεί περίμενε ο Χορός πάντα. Εκεί λοιπόν που περιμένουμε να βγούμε, χτυπάει το τηλέφωνο. Σηκώνω το ακουστικό και λέω «παρακαλώ», γιατί σκέπτομαι πως μπορεί να θέλουν να μας ειδοποιήσουν για κάτι, ότι κάποιος κάτι έπαθε από τα παρασκήνια, είχα άγχος. Ακούω όμως μια κυρία να λέει: «Γεια σας, σήμερα τι παίζει στην Επίδαυρο;» και απαντάω «’’Ελένη’’ του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά με τους…» και το κλείνω. Φέτος πήγα να δω μια παράσταση, ρώτησα το φύλακα αν υπάρχει ακόμα αυτό το τηλέφωνο. Είδα το κουβούκλιο και συγκινήθηκα. Δεν είναι η τηλεφωνική συσκευή μέσα πια αλλά το κουτί ανάμεσα στα πεύκα υπάρχει. Φοβερό περιστατικό;»
Ναι, φοβερό περιστατικό. Όλα τα σημεία αναφοράς που μένουν και τα προσπερνάει ο χρόνος πάντα μα πάντα θα μας μετακινούν πλάκες και θα μας παρα-σέρνουν στην πιο ακίνδυνη «όπισθεν».
Χ.Φ