«Ας αφήσουμε, λοιπόν, την αιωνιότητα
να μιλήσει. Στην Επίδαυρο το νιώθεις καμιά φορά αυτό. Διαγράφεις με μια κίνηση ένα σχήμα, ακούς τον γκιόνη, βλέπεις μια γάτα που περνάει, το χρώμα του ουρανού, το σκοτάδι που πέφτει, τους θεατές που σε ακούν να λες τα λόγια κάποιου άλλου, και σκέφτεσαι: “Και τώρα να σταματήσω για πάντα, δεν με πειράζει...”. Ναι... Θέλεις εκείνη την ώρα να γίνεις άγαλμα. Ναι... Για να μη χαθείς...».
Άγαλμα εν κινήσει όλοι το σκεφτήκαμε, όταν βουτηγμένοι στην τέλεια στιγμή αναρωτηθήκαμε: «Υπάρχει; Μωρέ λες;». Και το πάγωμα και η φυλάκιση της ευτυχίας συμβαίνει με όλα και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η Αμαλία Μουτούση στην Επίδαυρο κάτω από τον πιο έναρθρο ουρανό του κόσμου. Την ίδια στιγμή ο μετρητής κατέγραψε 200324678 ανθρώπους να επιθυμούν το ίδιο.
Χ.Φ