«Έχω γράψει το έργο “Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών”
για ένα ερωτικό τρίγωνο – δύο γυναίκες και έναν άνδρα –, έργο που προέρχεται από δικά μου βιωμένα γεγονότα και που τελειώνει με τα τρία πρόσωπα και ένα περίστροφο ανάμεσά τους. Έπειτα από καιρό έγραψα προς το πρόσωπο που προκάλεσε τη γραφή του έργου μια επιστολή που τελειώνει με φόνο. Σκοτώνω αυτό το πρόσωπο, στην επιστολή φυσικά. Η ολοκλήρωση του έρωτα είναι ο θάνατος του άλλου από εμάς τους ίδιους. Αλλά δεν είναι μόνο ο θάνατος η κορύφωση του έρωτα, είναι και ο έρωτας η κορύφωση του θανάτου. Αυτό που περιγράφει ο Μπατάιγ ως την απόλυτη κατάληξη ενός ερωτικού γεγονότος “θάνατος ή η καταστροφή του άλλου” είναι και η αναγέννηση του έρωτα, γιατί ποτέ δεν τελειώνει και θα έλεγα, όπως λέει και ο Ντε Σαντ, “και να σκοτώσουμε έναν άλλον, ποτέ δεν υπάρχει και η τελική φορά”. Δεν έχει τίποτα το ειδυλλιακό ο έρωτας. Είναι η πιο ακραία κατάσταση όπου παίζονται όλα για όλα».
Πέρσι, θα έλεγα «τι λέει ο άνθρωπος;». Άλλα πέρσι ήμουν μια –θεωρητικιά- σημειολόγος. Φέτος, ξέρω ότι ο έρωτας είναι μια διαρκής νεκρανάσταση. Μια δίνη. Αλλά είναι το μέγιστο συναίσθημα ακριβώς γιατί η κατάληξη του καταστροφικού οδοιπορικού μόνο σε παράδεισους μπορεί να είναι. Αλήθεια. Ορκίζομαι στην πλανεύτρα θεά Αφροδίτη που με ρήμαξε.
Χ.Φ
