Η συγγραφέας που έχει την τύχη να βλέπει να «σηκώνονται όρθια» σε σκηνές
και στο πανί έργα της είναι, όπως λένε οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, μια διακριτική παρουσία σε κάθε ταξίδι. Δεν παρεμβαίνει, δεν ρωτάει τι και πώς, περιμένει υπομονετικά στα πίσω πίσω καθίσματα. Μια κίνηση συνεπής με την όλη ζωή της. Φέτος, δύο μονόλογοι γραμμένοι από την ίδια με αληθινές αφορμές και για όλο τον κόσμο που σκέφτεται, αγαπάει, πονάει, θέλει να ζήσει. «Αυτά που ζούµε µου επέβαλαν τον χαρακτήρα του επείγοντος. ∆ιάλεξα τη φόρµα του διηγήματος γιατί πιστεύω ότι αυτό λειτουργεί πιο άµεσα στο να επισημαίνεις, να νιώσεις κάτι που συμβαίνει. Το μυθιστόρημα θέλει άλλον χρόνο επώασης. Στο διήγηµα πρέπει να αρκεστείς σε λίγους ήρωες, να τους κάνεις διακριτούς, να µην έχουν κενά, για να τους διαγράψεις µε επάρκεια.». Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η παράσταση που θα ανέβει σε λίγες μέρες, πρέπει να είναι πολύ καλή. Το φαντάζομαι.
Χ.Φ
