«Ο θάνατος και η μετριότητα με φοβίζουν.
Η αίσθηση ότι δεν είμαι κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο που διάλεξα αυτήν την τέχνη. Φόβος θανάτου κρύβεται από πίσω, κυρίως σε μας τους άνδρες που δεν γεννάμε. Η ζωή στα λύνει αυτά νομίζω. Μικρός δεν μπορούσα να το καταλάβω και φοβόμουν υπερβολικά. Είχα μια εμμονή με τη μη ύπαρξη, είμαι και άθεος, άρα δεν υπήρχε παρηγοριά…(..) Δεν έχω απαντήσει στο ερώτημα γιατί έγινα ηθοποιός γιατί νομίζω ότι μπορεί κάποιος γενετιστής του μέλλοντος να πει ότι η επιθυμία για υποκριτική, όταν παρουσιάζεται σε πολύ μικρή ηλικία, μπορεί να είναι γενετική προδιάθεση. Σχεδόν άρχισα να παίζω πριν αρχίσω να μιλάω…».
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει τη δυνατότητα, όπως όλοι οι ηθοποιοί, να ντύνεται και να ξεντύνεται ζωές και χαρακτήρες. Είναι τύχη. Γιατί οι ηθοποιοί δεν προλαβαίνουν να αισθανθούν το λιγοστό της διαδρομής και της ματαιότητας. Γιατί εδώ που τα λέμε είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που κάνουν χρήση των χαριστικών ζωών και με το παραπάνω. Στο πολλαπλάσιό τους.
Χ.Φ
