«Αν έμπαινα εγώ σε μια αίθουσα δραματικής σχολής,
το πρώτο που θα ρωτούσα είναι γιατί θέλει κάποιος να κάνει αυτή τη δουλειά. Δυστυχώς οι απαντήσεις που συνήθως δίνονται κλιμακώνονται από το τίποτε έως το τίποτε. Κανένας δεν ξέρει. Αν ρωτούσατε εμένα (γιατί δεν είναι σωστό να βγάζει κανείς απέξω τον εαυτό του), θα απαντούσα ότι θέλω να βρίσκομαι στη σκηνή για το ταξίδι. Μακάρι όμως να είχα ακούσει τον κ. Κιμούλη, όταν πρωτογνωριστήκαμε, να μου λέει το «δεν υπάρχει ρόλος». Θα είχαν λυθεί τότε πολλά προβλήματα μέσα μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ως ηθοποιός τα έμαθα όλα στην πράξη. Χρειάστηκε όμως πολύς κόπος και πολλή μελέτη για να ανακαλύψω – στην πράξη πάντα – ότι το να καταθέσεις ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο με τρόπο άρτιο την αλήθεια σου πάνω στη σκηνή είναι μια πολύ δύσκολη τεχνική. Άλλωστε όλοι αυτό πασχίζουμε επί σκηνής, να παίζουμε την αλήθεια μας. Αφελώς καμιά φορά, γιατί δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνεται σε καθημερινή βάση. Ίσως να πρόκειται για έναν άλλο τρόπο για να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που τόσο ωραία διατύπωσε ο κ. Κιμούλης. Και να καταλάβουμε κι εμείς οι ίδιοι γιατί τελικά υπάρχουμε πάνω στη σκηνή.»
Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Προσέξτε τον. Μιλάει απλά και αληθινά.
