"Η παράσταση δεν έχει στόχο να αντικατοπτρίσει τη σημερινή κοινωνία,
αλλά οποιαδήποτε κοινωνία. Το έργο είναι, θεωρώ, τόσο μεγαλειώδες, που θα ήταν άδικο να φωτίσεις μια πλευρά του, την πολιτική, ας πούμε. Φυσικά, ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα σχετικά με την εξουσία, τοποθετεί τον βασιλιά Κρέοντα να συνομιλεί επί 17 σελίδες με ένα μικρό κορίτσι, με ένα παιδί, που μάλιστα είναι ανιψιά του και το οποίο τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του, τις φιλοδοξίες του, τη μικρότητά του, όπως, ίσως, κανένας άλλος στη ζωή του.
Ο Κρέων, όμως, δεν είναι ένας αδίστακτος τύραννος. Πάνω από όλα, έχει το καθήκον να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τον λαό, ακόμα και με μεγάλο προσωπικό κόστος και προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει την Αντιγόνη.
Επομένως, η Αντιγόνη δε συγκρούεται με ένα «λαμόγιο», έναν «κακό», αλλά με την ίδια τη φύση του επαγγέλματός του, έτσι όπως αυτός το ασκεί, με φτηνές εκπτώσεις και φόβο, σε αντίθεση με τον Οιδίποδα, εναντιώνεται σε κάθε Κρέοντα και κατά συνέπεια, σε κάθε άνθρωπο, εφόσον όλοι μας κάνουμε άπειρους συμβιβασμούς καθημερινά, προκειμένου να ζήσουμε.
Συνεπώς, η παράσταση προσπαθεί να προβάλει αυτήν ακριβώς την αντίθεση ανάμεσα στο «ναι» που λέμε στη ζωή, με ό,τι αυτό το «ναι» συνεπάγεται και στην τεράστια άρνηση της Αντιγόνης. Με άλλα λόγια, μιλάμε για τη ζωή και τον θάνατο."
Είναι μεγαλειώδες το έργο, αλλά και η ερμηνεία της δεν πάει πίσω.
