«Στο «Άνθος του Γιαλού» είναι μια άλλη πλευρά του, η «διάκριση»
για αυτούς που έχουν «καθαρή» ψυχή και μπορούν να βλέπουν εκεί που δεν βλέπουμε εμείς. Έτσι, λοιπόν, ο μικρός ψαράς βλέπει κάθε Χριστούγεννα στη θάλασσα ένα φως να τρεμοφέγγει και είναι η ψυχή του αρχοντόπουλου που έδωσε όρκο στην αγαπημένη του αλλά δεν μπόρεσε να τον κρατήσει, γιατί σκοτώθηκε στα ξένα. Η παράσταση μένει απόλυτα πιστή στον πολύτιμο λόγο του Παπαδιαμάντη. Ο «κοσμοκαλόγερος» έχει συλλέξει όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. 13.000 χιλιάδες λέξεις υπάρχουν μέσα στο έργο του. Το λιγότερο που πρέπει εμείς να κάνουμε, είναι να σεβαστούμε αυτή την κληρονομιά που μας άφησε και να υπηρετήσουμε με ευλάβεια τον λόγο του. Ο Λουδοβίκος, όταν πρωτοανέβηκε η παράσταση - καθώς εγώ δουλεύω τη συγκεκριμένη παράσταση ξανά και ξανά, επί 7 χρόνια, έγραψε το τραγούδι της έναρξης, σε στίχους του Παπαδιαμάντη. Το καλοκαίρι μιλήσαμε και πήραμε την απόφαση να συνυπάρξουμε, λέγοντας ζωντανά το τραγούδι που έχει γράψει, και να συνεχίσει με τα δικά του τραγούδια, στα οποία συμμετέχω και εγώ. Θεωρώ ότι ο ποιητικός λόγος του Λουδοβίκου και η ψιθυριστή έκφραση των τραγουδιών του είναι συγγενικά στοιχεία με την παράσταση και τον Παπαδιαμάντη.»
Ο Τάκης Χρυσικάκος για τον αξεπέραστο Παπαδιαμάντη. Τον Παπαδιαμάντη που αξιοποίησε την ευφυΐα του για να σώσει τον κόσμο. Τις προάλλες χάθηκα στην περιοχή της Δεξαμενής. Έφτασα σ’ ένα αδιέξοδο. Μπροστά μου μια θέα υπέροχη. Αριστερά μου μια πινακίδα που έγραφε ότι σ’ αυτό το σπίτι έμεινε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έμεινα να το κοιτάζω αποσβολωμένη. Πάντα θα έχω ένα άλυτο θέμα με τα σπίτια αυτών που αγαπώ.
Χ.Φ
