Η διήμερη απεργία που κήρυξε για το Σαββατοκύριακο
23 και 24 Μαρτίου το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος (ΠΟΘΑ) απέτυχε. Δεν είναι η πρώτη καταγεγραμμένη ήττα σε πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των ηθοποιών. Με την ανεργία να πλήττει το 95% των ηθοποιών, δεν τέθηκε καν ζήτημα σε αρκετούς ηθοποιούς να χάσουν μεροκάματα ή να συγκρουστούν με τον εργοδότη τους. Αρκετές ήταν οι απουσίες στην απεργία αυτή, αντίθετα με τα κρατικά θέατρα, Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ακύρωσαν τις παραστάσεις τους. Ο αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΣΕΗ Δημήτρης Παλαιοχωρίτης σημειώνει «Δεν μας ξάφνιασε. Το ξέραμε. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να δούμε την αλήθεια. Στόχος της απεργίας ήταν να αποτυπώσει ένα ηθικό νόημα, στους καιρούς που ζούμε. Η απεργία απέτυχε στο θεατρικό “κέντρο”, εκεί όπου παρατηρείται κυρίως το πρόβλημα. Ζούμε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές. Υπό τη διπλή τρομοκρατική απειλή, την ύπαρξη του Μνημονίου και την αγωνία του ηθοποιού για μια θέση εργασίας, η απεργία δεν είχε τη συμμετοχή που θα έπρεπε να έχει. Με τη λήξη της συλλογικής σύμβασης μπαίνουμε σε ένα εργασιακό καθεστώς, όπου δεν θα υπάρχει κανένας κανόνας, καμιά περιφρούρηση της εργασίας του ηθοποιού».
Απεργία ή ησυχία; Άμεση σύγκρουση ή παραμονή στην ίδια φτηνή κατάσταση; Ο απελπισμένος, ξέρω, δεν βλέπει, δεν ακούει γιατί δεν πιστεύει πια σε τίποτα. Αν δεν έχεις όμως να προτείνεις κάτι, πάρε μέρος στη μοναδική και δοκιμασμένη κίνηση της απεργίας. Η οποία με τη σωστή διάρκεια, πίεση, συμμετοχή και εξυπνάδα θα φέρει κάτι. Κάτι που είναι λιγότερο σκοτεινό από αυτό το επιβεβλημένο μη αναστρέψιμο που ζεις τώρα.
