«Δε διαβάζει την ιστορία με τίποτα. Δεν του αρέσει»
μου λέει όποτε με βλέπει μια μαμά απελπισμένη . Αυτός που δε διαβάζει «με τίποτα την ιστορία» είναι 11 χρόνων, ένα παιδάκι που –δεν το βρίσκω περίεργο- που βαριέται τους αυτόματους δασκάλους του και τα κακογραμμένα σχολικά βιβλία. Όταν ξαναδώ τη μαμά του «βαριεστημένου» θα της προτείνω να τον πάρει από το χεράκι και να τον πάει μια Δευτέρα στο Τέχνης να δει το «Όταν ο ήλιος…» και μια Κυριακή στο Εθνικό να δει τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου». Και στις δύο παραστάσεις παράλληλα με την ιστορία βαδίζουν έφηβοι συνομήλικοί του και όσο να ‘ναι μιλούν την ίδια γλώσσα με αυτόν. Γιατί η γλώσσα δεν αλλάζει, είναι ίδια, και μην πει κανείς «άλλες εποχές τότε, αγνές, όμορφες». Αν η ευαισθησία είχε σταματήσει στο «τότε», θα μετρούσαμε χιλιάδες πρόωρους θανάτους. Βλέποντας θέατρο όλοι οι εντεκάχρονοι του κόσμου δεν έχουν έπειτα να «κατηγορήσουν» κανέναν μπαμπά και καμία μαμά για καταπίεση και υπόδειξη. Ποιος αρνείται ένα διάπλατο παράθυρο; Ούτε ο πιο άοσμος..
Χ.Φ
