Η παράσταση για τον Αλέξανδρο Παναγούλη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης συνεχίζεται.
Ξεκίνησε για λίγες μόνο παραστάσεις και κατέληγε συνεχώς να παρατείνει την παρουσία της. Το θέμα είναι ιδιάζον και αφορά όλους. Όχι γιατί ο Παναγούλης ήταν ένας άνθρωπος που μπόρεσε και είπε όχι και στήριξε μέχρι τέλους αυτή την άρνηση, αλλά γιατί η ανάγκη ύπαρξης αρνητών παντού και πάντα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης που έγραψε και το κείμενο, σημειώνει:
"Ο πολιτισμός δεν χτίζεται μόνο με τις ιδέες αλλά και με τις πράξεις και τα έργα που επιβεβαιώνουν την αλήθεια και την πραγματικότητα αυτών των ιδεών. Η Δημοκρατία είναι ένα έμπρακτο αποτέλεσμα των ιδεών και του πολιτισμού. Δεν εφαρμόστηκε ούτε αυτονόητα ούτε εύκολα στην αρχαία Αθήνα, τον τόπο της γέννησής της. Κατακτήθηκε σταδιακά με πολύχρονους αγώνες ενάντια στο τυραννικό καθεστώς. Ο ίδιος έλεγε: Θα μείνω όρθιος. Αν δε νικηθώ εγώ δεν θα νικηθεί ούτε η Δημοκρατία. Ίσως μια ιδέα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο και μόνο επειδή την κρατάει ένας άνθρωπος. Ίσως ένας άνθρωπος μπορεί να κρατηθεί ζωντανός, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει σε μια ιδέα Η παράσταση προσπαθεί κατά τη γνώμη μου να αποδώσει το βαθύτερο, τραγικό και προμηθεϊκό πνεύμα του Αλέκου και της οικογένειας των Παναγούληδων, μέσα από τις μεταμορφώσεις μιας Ηθοποιού, της Ελένης Ερήμου, από Αθηνά Παναγούλη σε Αλέκο Παναγούλη και άλλα πρόσωπα του έργου και με ενσωματωμένες, κινηματογραφημένες σκηνές. Σκηνές που "ντύνουν" ζωντανά 5 μουσικοί, όπως και στις πρώτες προβολές του βωβού κινηματογράφου…".
