Συγκλονίστηκα, όταν το διάβασα.
Στο Κατάστημα Κράτησης Νέων του Αυλώνα άνθρωποι πολύ νέοι, το πολύ 20 χρόνων, παρουσίασαν για πρώτη φορά την παράστασή τους με τίτλο «Η Επιστροφή» σε κοινό «μη έγκλειστων ανθρώπων». Μια παράσταση βασισμένη σε εμπειρίες δικές τους. Μικρή ηλικία, μεγάλη εμπειρία. Σκληρή και γδαρμένη. Είναι η ίδια ακριβώς διαδικασία με το κυκλάμινο που βρίσκει «μίσχο και σαλεύει στου βράχου τη σχισμάδα». Όχι ότι η ανθρώπινη φύση μαθαίνει πρώτη φορά για την αυτοσυντήρησή της, όταν «σφραγιστεί η επιφάνεια» και το φως δεν έχει τρόπο να εισχωρήσει. Αλλά να μέσα από ζεύγη αντιθέτων εξυμνείται πιο ουσιαστικά η ελεύθερη καταβολή του ανθρώπου, η ζωή και τα καράτια της, «τα παράθυρα» και η δύναμη του μυαλού.
«Έχω πάθει την πλάκα μου. Πρώτα είδα πρόβες και μετά άρχισα να συμμετέχω στην ομάδα.Με βοηθάει πολύ το θέατρο, στη φυλακή είναι δύσκολα. Πώς μπορείς να κοιμηθείς με κλειδωμένες πόρτες;» – Δημήτρης, 20 ετών. Περιφραγμένες ζωές με συρμάτινα πλέγματα και κατακρεουργημένη παιδική μνήμη. Δεν πρόλαβαν να ζήσουν την αναμάρτητη διαδρομή του παιδιού. Έτσι ήταν να γίνει. Μια φυλακή κανονική εγκιβωτισμένη σε χιλιάδες ακανόνιστες φυλακές. Πληρωμένη αδικία από τους άφταιγους.
«Δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθει ένας φυλακισμένος όταν του ζητάνε αυτόγραφο. Να έρχεστε γιατί μας αγαπάτε και όχι γιατί μας λυπόσαστε.» Ανδρέας. «
Η μέχρι πρότινος αδράνεια και η απραγία καταπολεμείτε άμεσα με δημιουργικές εργασίες που βάζουν τους κρατούμενους σε ένα πρόγραμμα απασχόλησης πέρα από το καθημερινό πρόγραμμα του σχολείου. Έτσι πολλοί από αυτούς αρχίζουν να βρίσκουν νέα ενδιαφέροντα στη ζωή τους. Τα ερεθίσματα αυτά τους προκαλούν να σκέφτονται πιο δημιουργικά, πιο ομαδικά, πιο θετικά… διαφορετικά από πριν» λέει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Στάθης Γράψας που είναι ο εμπνευστής του εθελοντικού προγράμματος θεατρικού εργαστηρίου στις φυλακές. Μένω εμβρόντητη κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι ότι οι στάχτες μπορούν να σκορπιστούν και χωρίς τη βοήθεια του ανέμου. Μόνο με τη θέληση αυτού που θέλει από το τίποτα να φτάσει στο οπουδήποτε. Με σάρκα και οστά.
Χρύσα Φωτοπούλου
